บทความเก่า มาเล่าใหม่

หมดแรง หมดจริงๆ ครั้งนี้คงหนักสุด

ถ้าจะเป็นเวลาที่ต้องยอมรับกับชีวิตได้สักที

ฉันว่า

มันก็ดีแต่ขอให้ได้รู้สึกกับมัน อย่างนั้นจริง ๆ นะ

อย่าได้เป็นเพียงแค่ วูบ วาบ แล้วก็ ดับ ลับหายไป เหมือนทุกที

ฉันบอกตัวเองอยู่เสมอเวลาที่ความทุกข์วิ่งเข้าหา

คนเรา อยู่นิ่ง ๆ ซะบ้าง อยู่กับใจตัวเองซะบ้าง

ไม่ต้องวิ่งวน ค้น หา ความรักให้วุ่นวาย มากมายนักหรอก

ลืมตา แล้วมองดู สิ่งรอบล้อมเรา สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ลืมใส่ใจ

หลายต่อหลายครั้ง ที่เราชอบปล่อยมือพวกเขาไป

คนเหล่านั้น คนที่รัก หวังดี และห่วงใย อย่างไม่ต้องเคลือบแคลงสงสัย

ฉันแยกแยะระหว่างมือขวาและมือซ้าย

มือขวา  งาน เพื่อน สังคม คนรอบข้าง

มือช้าย  ไว้ให้สำหรับใครบางคนที่พร้อมจะสยบ นิ่ง และฝากไว้.....ได้

ไม่ได้เขียนเพื่อให้คุณอ่าน แต่เขียนเพื่อสักวันคุณแวะเวียนมา ได้รับรู้ความรู้สึกของกันและกันบ้าง
อยากย้ำเตือนเธอไว้ 

#ถ้าเรา "ไม่ข้ามสะพาน ก็ อย่าเผาสะพาน"
เอาน่ะ ถ้าวันนี้ จะตัดสินใจอะไร อะไรได้แล้ว
ฉันก็จะรอดู รอมอง และรอ .. รอที่จะเห็นความเป็นไป .
แม้อาจจะไม่ได้อยู่ใกล้ และจับจูงมือไปไหนต่อไหน
หรือได้ยืน อยู่ในฐานะของคนรัก อย่าง แต่เก่าก่อนแล้ว
คำสัญญาที่ให้ คำพูดที่บอกไว้ ยังไงก็ไม่ลืมเลือน

เรื่องราวของคนรัก ข้ามไปก่อน ตอนนี้ ดูแล ใจ กันก่อน ดีไหม
รู้ไหม ว่า ฉันช่างเกลียดในเรื่องเซนส์ของตัวเองซะจริง
เมื่อไหร่ที่รู้สึก มันมักจะถูกเสมอ ไม่ดีเลย ไม่ดีเลย ย .. ย