““เราพบกันวันที่รุ้งครอบคุ้งหล้า
ทั่วท้องฟ้าแวววามด้วยความหมาย
น้ำในธารกลอกกลิ้งภาพพริ้งพราย
ประดู่ปรายสยายปลิวพลิ้วเป็นแพ
ในความจริง-ความงามและความเศร้า
ที่คลุกเคล้ามากมายหลายกระแส
ทั้งที่ทุกข์รุกล้ำกระหน่ำแด
ทั้งที่แปร้เปี่ยมสุขจนจุกใจ
เราจักยินพิณทิพย์กระซิบว่า
หลังจากฟ้าชอุ่มหมองด้วยร้องไห้
หลังพายุดุเดือดหายเหือดไป
ฟ้าจะแผ้วผ่องใสไร้ราคี
ถึงค่ำคืนโคมจะฉายประกายก่อง
ม่านฟ้าหมองจะครามขลับระยับสี
ถึงทิวาฟ้าจะแจ้งแรงรวี
โปรยปรานีน่านฟ้าหล้าเรืองรอง
ในชีวิตมิดมนแม้หนไหน
เมื่อทุกข์จางจากใจเคยไหม้หมอง
ในม่านจิตจึงจะมีรุ้งสีทอง
เป็นค่าของขื่นขมที่ตรมทน
เราพบกันวันนี้จึงมีค่า
หลังจากฟ้าชุ่มฉ่ำด้วยน้ำฝน
หลังจากที่ชีวิตมืดมิดมน
เราควรพ้นอุปสรรคที่รักไกล
ฉันกลับมาหาเธออีก…ที่รัก
แม้เธอจักต้องการฉันหรือไม่
มาด้วยความรักท้นล้นฤทัย
มาเพื่อให้โลกประจักษ์ว่ารักจริง”
------------------------------
เรื่องโดย : ประยอม ซองทอง //ชิ้นงานโดย : อาจารย์หม่อมหลวงบุญเหลือ เทพยสุวรรณ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น