SME idea: วางแผนเปิดร้านอาหารสำหรับมือใหม่

SME idea: วางแผนเปิดร้านอาหารสำหรับมือใหม่: การออกจากงานมาเป็นนายของตัวเองเปิดร้านกาแฟน่ารักฯ ร้านก๋วยเตี่ยว ร้านอาหารตามสั่งเล็กๆ ฯลฯ ถือเป็นความฝันของคนยุคนี้เลยทีเดียว แต่จากสถิติพ...

เนื้อเพลง แค่โสด(SOLOIST&แร๊พอีสาน+ทริปเปิ้นพี)

กับคนที่มันหมดใจ เมื่อหมดเวลาก็ไป

จะเศร้ากันไปทำไม มันไม่ได้มีใครตาย

เคยใช้ชีวิตแบบไหน ก็ทำมันไปแบบนั้น

เพราะความรู้สึกของเรา ตอนนี้นั้นมันไม่ต่างกัน



มันก็เป็นดั่งวัฏจักรเดิม

พอได้กันแล้วก็ต่างคนต่างเมิน

ไม่แคร์ใครแล้ว เพราะต่างคนก็ต่างเดิน

จะไปทางไหนให้ไปเถอะ ไปเลย เชิญ

แก้วนี้ให้รักห่วยแตก จะเมามันก็ไม่แปลก

จะคุยค่อยคุยตอนเช้า ตอนนี้ เมา



ก็แค่ความโสด มันกลับมาอีกครั้ง

ไม่มีเค้าก็ไม่ตาย ตัวฉันเชื่อว่าอย่างนั้น

ฉลองกันไปคืนนี้ จัดกันไปให้พอดี

แล้วเริ่มใหม่วันพรุ่งนี้ ทำให้ดีกว่าที่เคย



ก็แค่ความโสดมันมาหาอีกครั้ง

ถ้าคนมันรักเราจริง คงไม่ทิ้งไปอย่างนั้น

จะคิดมากไปทำไม เราทุกคนก็เหมือนกัน

ลองโสดไปสักหนึ่งปี รอให้ใจคนที่ดี ต้องมีสักวัน



ฮึ้ย หน้าหนาวเข้ามา ใน 4 ห้องหัวใจยังว่าง

กะโสดอีหลี บ่แม่นเศรษฐี

หัวใจฮ้าง ๆ ถืกถิ่มถืกขว้าง

สิมีผู้ใดมาเอาใจไปรักษา



อย่าถามฮอดความหล่อเพราะอ้ายบ่เคยเป็นรองไผ

บ่เคยถิ่มไผให้เสียใจ ที่ผ่านมากะถืกแต่เขามาปะถิ่ม

โชคมันบ่เข้าข้าง เหมือนมีบุญแต่กรรมบัง

ถือส่างมาเป็นตาซังแท้สู

โสดอีกปีกะคือสิบ่เป็นหยัง

เป็นตาซังโอ๊ยห่าตำห่าขั่ว

แร็พอีสาน Soloist Tripple P หย่าว



ก็แค่ความโสด มันกลับมาอีกครั้ง

ไม่มีเค้าก็ไม่ตาย ตัวฉันเชื่อว่าอย่างนั้น

ฉลองกันไปคืนนี้ จัดกันไปให้พอดี

แล้วเริ่มใหม่วันพรุ่งนี้ ทำให้ดีกว่าที่เคย



ก็แค่ความโสดมันมาหาอีกครั้ง

ถ้าคนมันรักเราจริง คงไม่ทิ้งไปอย่างนั้น

จะคิดมากไปทำไม เราทุกคนก็เหมือนกัน

ลองโสดไปสักหนึ่งปี รอให้ใจคนที่ดี ต้องมีสักวัน



ต้องมีสักคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเรา

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังไม่เห็นแม้เพียงเงา

ในวันที่เราเสียใจ จะเปลี่ยนชีวิตเราไป

แค่ว่าวันนี้มันท้อ แต่เธอต้องหัดเริ่มต้นใหม่



ก็เช็ดน้ำตาสิ ก็ลุกขึ้นมาดิ่

มาโยกมาย้าย ให้คนที่จากจากใจดิ่



วันเวลาจะเป็นตัวบอกทุกอย่าง

ว่าคน คนนั้นคือคนที่ใช่และพร้อมจะเดินร่วมทาง

จะไม่มีวันที่เธอต้องกลับมาเสียใจ

เหมือนในวันเดิมที่พลาดไป

เพราะเขาเป็นครึ่งชีวิตที่เข้ามาคู่กัน จนวันสุดท้าย



แค่เขาบ่ฮักบ่สนบ่แคร บ่ได้ใส่ใจ

แค่คนใจร้ายบ่ฮักกันจริง มาทิ้งมาป๋า

หลอกลวงแล้วก็หายไป

อย่าไปสน อย่าไปแคร์ อย่าไปใส่ใจ

ยกแก้วมาฉลองดีใจ Nobody cry

ตะโกนให้ดัง ๆ กูยังไม่ตาย



ก็แค่ความโสด มันกลับมาอีกครั้ง

ไม่มีเค้าก็ไม่ตาย ตัวฉันเชื่อว่าอย่างนั้น

ฉลองกันไปคืนนี้ จัดกันไปให้พอดี

แล้วเริ่มใหม่วันพรุ่งนี้ ทำให้ดีกว่าที่เคย



ก็แค่ความโสดมันมาหาอีกครั้ง

ถ้าคนมันรักเราจริง คงไม่ทิ้งไปอย่างนั้น

จะคิดมากไปทำไม เราทุกคนก็เหมือนกัน

ลองโสดไปสักหนึ่งปี รอให้ใจคนที่ดี ต้องมีสักวัน

ก็แค่โสด

กับคนที่มันหมดใจ เมื่อหมดเวลาก็ไป
จะเศร้ากันไปทำไม มันไม่ได้มีใครตาย
เคยใช้ชีวิตแบบไหน ก็ทำมันไปแบบนั้น
เพราะความรู้สึกของเรา ตอนนี้นั้นมันไม่ต่างกัน

มันก็เป็นดั่งวัฏจักรเดิม
พอได้กันแล้วก็ต่างคนต่างเมิน
ไม่แคร์ใครแล้ว เพราะต่างคนก็ต่างเดิน
จะไปทางไหนให้ไปเถอะ ไปเลย เชิญ
แก้วนี้ให้รักห่วยแตก จะเมามันก็ไม่แปลก
จะคุยค่อยคุยตอนเช้า ตอนนี้ เมา

ก็แค่ความโสด มันกลับมาอีกครั้ง
ไม่มีเค้าก็ไม่ตาย ตัวฉันเชื่อว่าอย่างนั้น
ฉลองกันไปคืนนี้ จัดกันไปให้พอดี
แล้วเริ่มใหม่วันพรุ่งนี้ ทำให้ดีกว่าที่เคย

ก็แค่ความโสดมันมาหาอีกครั้ง
ถ้าคนมันรักเราจริง คงไม่ทิ้งไปอย่างนั้น
จะคิดมากไปทำไม เราทุกคนก็เหมือนกัน
ลองโสดไปสักหนึ่งปี รอให้ใจคนที่ดี ต้องมีสักวัน

ฮึ้ย หน้าหนาวเข้ามา ใน 4 ห้องหัวใจยังว่าง
กะโสดอีหลี บ่แม่นเศรษฐี
หัวใจฮ้าง ๆ ถืกถิ่มถืกขว้าง
สิมีผู้ใดมาเอาใจไปรักษา

อย่าถามฮอดความหล่อเพราะอ้ายบ่เคยเป็นรองไผ
บ่เคยถิ่มไผให้เสียใจ ที่ผ่านมากะถืกแต่เขามาปะถิ่ม
โชคมันบ่เข้าข้าง เหมือนมีบุญแต่กรรมบัง
ถือส่างมาเป็นตาซังแท้สู
โสดอีกปีกะคือสิบ่เป็นหยัง
เป็นตาซังโอ๊ยห่าตำห่าขั่ว
แร็พอีสาน Soloist Tripple P หย่าว

ก็แค่ความโสด มันกลับมาอีกครั้ง
ไม่มีเค้าก็ไม่ตาย ตัวฉันเชื่อว่าอย่างนั้น
ฉลองกันไปคืนนี้ จัดกันไปให้พอดี
แล้วเริ่มใหม่วันพรุ่งนี้ ทำให้ดีกว่าที่เคย

ก็แค่ความโสดมันมาหาอีกครั้ง
ถ้าคนมันรักเราจริง คงไม่ทิ้งไปอย่างนั้น
จะคิดมากไปทำไม เราทุกคนก็เหมือนกัน
ลองโสดไปสักหนึ่งปี รอให้ใจคนที่ดี ต้องมีสักวัน

ต้องมีสักคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเรา
ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังไม่เห็นแม้เพียงเงา
ในวันที่เราเสียใจ จะเปลี่ยนชีวิตเราไป
แค่ว่าวันนี้มันท้อ แต่เธอต้องหัดเริ่มต้นใหม่

ก็เช็ดน้ำตาสิ ก็ลุกขึ้นมาดิ่
มาโยกมาย้าย ให้คนที่จากจากใจดิ่

วันเวลาจะเป็นตัวบอกทุกอย่าง
ว่าคน คนนั้นคือคนที่ใช่และพร้อมจะเดินร่วมทาง
จะไม่มีวันที่เธอต้องกลับมาเสียใจ
เหมือนในวันเดิมที่พลาดไป
เพราะเขาเป็นครึ่งชีวิตที่เข้ามาคู่กัน จนวันสุดท้าย

แค่เขาบ่ฮักบ่สนบ่แคร บ่ได้ใส่ใจ
แค่คนใจร้ายบ่ฮักกันจริง มาทิ้งมาป๋า
หลอกลวงแล้วก็หายไป
อย่าไปสน อย่าไปแคร์ อย่าไปใส่ใจ
ยกแก้วมาฉลองดีใจ Nobody cry
ตะโกนให้ดัง ๆ กูยังไม่ตาย

ก็แค่ความโสด มันกลับมาอีกครั้ง
ไม่มีเค้าก็ไม่ตาย ตัวฉันเชื่อว่าอย่างนั้น
ฉลองกันไปคืนนี้ จัดกันไปให้พอดี
แล้วเริ่มใหม่วันพรุ่งนี้ ทำให้ดีกว่าที่เคย

ก็แค่ความโสดมันมาหาอีกครั้ง
ถ้าคนมันรักเราจริง คงไม่ทิ้งไปอย่างนั้น
จะคิดมากไปทำไม เราทุกคนก็เหมือนกัน
ลองโสดไปสักหนึ่งปี รอให้ใจคนที่ดี ต้องมีสักวัน

ระหว่างทาง_ความรัก ความอดทน และคนร่วมทาง cr.by inmemoir

ความรัก ความอดทน และคนร่วมทาง

"ความรัก"
ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่มนุษย์มีอยู่มากมายราวกับว่าจะไม่มีวันหมด
แต่ สิ่งที่มนุษย์มีอยู่จำกัด จนดูเหมือน คับแคบเห็นแก่ตัว
ก็คือ "ความอดทน"
ยิ่งรักมากก็ยิ่งต้อง "อดทน" กับปัญหาต่าง ๆ
เพื่อ รักษาความรักนั้นไว้ให้ยั่งยืน


แต่ในทิศทางตรงกันข้าม
เมื่อใดที่สิ้นรักเมื่อนั้น "ความอดทน" ก็หามีไม่
สิ่งใดที่เคยทนได้ ก็ กลับแปรเปลี่ยนไป
สิ่งใดที่เคยเห็นดี เห็นชอบ กลับกลายเป็นขวางหูขวางตา
ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายหนึ่งกระทำต่อตนอย่างเสมอต้นเสมอปลาย
ท้ายที่สุดเราเป็นฝ่ายทอดทิ้งให้ความรักนั้นต้องจบลง


บางครั้งความรักนั้นอาจจบลง
ทั้ง ๆ ที่ความรู้สึกรักของเรายังมีอยู่เต็มหัวใจ


เพียงแต่การถูกกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จนกระทั่ง "ความอดทน" บอกให้เราต้องไป...
ไปทั้งที่ยัง "รัก"

เพราะหากรักแล้วต้องเจ็บ ต้องช้ำ ทางเลือกที่ดีที่สุดก็น่าจะหมายถึง
"การจากไปในวันนี้ เพื่อที่จะเข้มแข็งและลุกขึ้นได้ใหม่ในวันข้างหน้า"
อย่างนั้นมิใช่หรือ

"หากรักแล้วต้องร้องไห้ไปตลอดชีวิต
ตนขอเลือกที่จะร้องไห้สองสามวันแล้วยิ้มไปตลอดชีวิตที่ดีกว่า"


สุดท้ายก็ขั้นอยู่กับตัวเองแล้วล่ะนะ
ว่าจะร้องไห้ไปตลอดชีวิต หรือร้องไห้แค่วันนี้แล้วยิ้มไปตลอดชีวิต
ชีวิตเรา ๆ สามารถเลือกเองได้จริงมั้ย?


"คนร่วมทาง"
คนเรา คบหา ร่วมทางกัน มีค่าตรงที่ รู้จักกัน
คนเรา รู้จัก คุ้นเคยกัน มีค่าตรงที่ รู้ใจกัน
คนเรา รู้ใจกัน แล้วจากกัน มีค่าตรงที่ อยู่ในความทรงจำที่ดีของกัน

ประวัติสามก๊ก ประวัติโจโฉ เมิ่งเต๊อะ

ประวัติสามก๊ก ประวัติโจโฉ เมิ่งเต๊อะ

ถ้าถามว่าโจโฉในสายตาของคนอ่านสามก๊กแล้ว เขาคือใคร

ร้อยละ 90 น่าจะให้คำตอบว่า "ผู้ร้ายอันดับหนึ่งในเรื่องสามก๊ก"

แต่ว่าในปัจจุบันนี้ความคิดแบบนั้นเริ่มจะเปลี่ยนไป เมื่อได้มีการศึกษาเรื่องราวในสามก๊กในแง่มุมอื่นมากขึ้นและมีการศึกษาค้นคว้าทางประวัติศาสตร์มากขึ้น ผู้คนจึงเริ่มรู้ว่าความจริงแล้วนิยายสามก๊กที่ได้อ่านกันมานั้นเป็นเรื่องแต่ง 70 เรื่องจริง 30

และบทบาทของโจโฉจากนิยายและประวัติศาสตร์จริงก็มีความแตกต่างกันมากพอควร

หลอก้วนจงผู้แต่งนิยายสามก๊ก "ซานกั๋วจื้อทงสูเหยี่ยนอี้" นั้น ได้ดัดแปลงเนื้อเรื่องบางส่วนและแต่งเรื่องราวเสริมเข้าไปโดยเขาอาศัยเหตุการณ์บางอย่างในสมัยของเขาซึ่งเป็นช่วงที่ราชวงศ์หมิงเริ่มก่อตั้งแทรกเข้าไปในนิยายด้วย ทำให้สามก๊กของเขามีความสนุกสนาน น่าตื่นเต้นและมีเรื่องราวพิสดารมากขึ้น

มาถึงสมัยราชวงศ์ชิง สองพ่อลูกเหมาหลุน เหมาจงกังก็ได้พัฒนาปรับปรุงเรื่องสามก๊กขึ้นใหม่จนกลายเป็น "ซานกั๋วเหยี้ยนอี้" และได้ดัดแปลงเรื่องราวให้มันพิสดารเข้าไปอีก ชนิดที่เปลี่ยนแปลงบทบาทและการกระทำของตัวละครบางตัวไปเลย

และโจโฉเป็นตัวละครตัวหนึ่งที่ถูกทั้งหลอก้วนจง และสองพ่อลูกเหมา ดัดแปลงไปมากที่สุด เพื่อที่จะทำให้กลายเป็นผู้ร้ายในนิยายสามก๊ก

เพราะนิยายมันต้องมีตัวเอกและตัวร้าย มันถึงจะสนุก หากว่าไม่มีใครเป็นตัวร้ายเลยเรื่องก็จะขาดสีสันไป และโจโฉก็กลายเป็นตัวร้ายตรงนั้นไป

แน่นอนว่าในประวัติศาสตร์จริงโจโฉเองก็ได้สร้างความโหดร้ายจนมีชื่อเสียงที่น่าเกรงขาม แต่กระนั้นก็ยังมีคุณความดีไม่ใช่น้อยซึ่งในนิยายสามก๊กค่อนข้างจะละเลยตรงนี้ไปมาก เพราะต้องการเน้นให้โจโฉเป็นตัวร้ายในสายตาคนอ่าน

มรว.คึกฤทธิ์ ท่านเคยเขียนหนังสือเรื่อง โจโฉนายกตลอดกาลเอาไว้ ซึ่งเนื้อหานั้นท่านเน้นไปที่การมองเรื่องต่างๆในสามก๊กโดยยกให้โจโฉเป็นพระเอก และก็มีความสมเหตุสมผลมากมาย

ตัวละครที่ชื่อว่าโจโฉนี้ต้องถือว่ามีสีสันมากจริงๆ เพราะจนถึงบัดนี้แล้วผู้คนก็ยังไม่อาจสรุปได้ว่าแท้จริงเขาเป็นคนเลวหรือว่าเป็นคนดี แม้ว่ากาลเวลาจะผ่านมาแล้ว 2000 ปี

ดังนั้นคราวนี้ลองไปดูเรื่องราวของโจโฉที่ผมจะเล่าบ้างละกันครับ


ประวัติโดยย่อ

โจโฉ หรือเฉาเฉา ชื่อรองคือเมิ่งเต๊อะ ที่แปลว่าคุณธรรมแห่งแสงสว่าง เป็นบุตรชายของโจโก๋ ซึ่งเป็นบุตรบุญธรรมของขันทีนามโจเต็ง เกิดเมื่อปี ค.ศ.155 ซึ่งในวัยเด็กเขาถูกเรียกว่า"อาหมาน"

เดิมทีโจโก๋เป็นคนในสกุลแฮหัว แต่โจเต็งนำมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม ดังนั้นโจโฉกับคนสกุลแฮหัวจึงถือเป็นญาติสนิทกัน

เล่ากันว่าในวัยเด็ก โจโฉก็ได้แสดงความฉลาดแกมโกงออกมาให้เห็น เมื่ออาของเขานั้นไม่ค่อยจะชอบหน้าเขานักด้วยความที่โจโฉในวัยเด็กเป็นพวกเสเพล อาจึงมักจะเอาพฤติกรรมของเขาไปบอกให้โจโก๋ผู้เป็นพ่อฟังเป็นประจำ ดังนั้นมีอยู่ครั้งหนึ่งโจโฉจึงแกล้งลงไปนอนชัก เมื่ออาของเขารู้เข้าจึงรีบไปบอกโจโก๋ แต่พอโจโก๋มาถึงโจโฉก็แกล้งเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นและบอกต่อโจโก๋ว่าเพราะอาของเขาไม่ค่อยจะชอบหน้าเขานักจึงมักจะใส่ไฟเขาเป็นประจำ ด้วยเหตุนี้นับแต่นั้นมาพ่อของโจโฉก็ไม่เชื่อถืออาของเขาอีก

และยังเล่ากันว่าตัวโจโฉเองนั้นไม่ค่อยได้รับความรักจากแม่มากนัก ด้วยความที่เขาเป็นลูกนอกสมรส แต่กระนั้นโจโฉกลับแสดงความกตัญญูต่อมารดามากจนผู้คนในละแวกเดียวกันยกย่องให้เป็นบุตรกตัญญู นอกจากนี้เขายังสนใจศึกษาวิชาการทั้งบุ๋นและบู๊จนเก่งทั้งสองด้าน รวมไปถึงศึกษาปรัชญาขงจื๊อและเม่งจื๊อจนแตกฉาน

ด้วยความเก่งกาจที่ดังไปทั่วนี้ รวมกับความกตัญญูต่อพ่อแม่ ทำให้ในภายหลังก็ได้ทำให้เขากลายเป็นนักเรียนทุนถูกส่งเข้าไปสอบเป็นข้าราชการที่ส่วนกลาง เมื่ออายุได้ 20 ปี และเข้ารับราชการครั้งแรกในตำแหน่งเป่ยตู้เว่ย หรือตำแหน่งผู้บังคับกองทหารนครบาลเหนือ พูดง่ายๆคือเป็นตำแหน่งของผู้เฝ้าประตูเมืองทิศเหนือของเมืองหลวง ซึ่งนับว่ามีความสำคัญมาก เพราะเป็นประตูที่มีผู้คนเข้าออกพลุกพล่านมากที่สุดในประตูอีกสี่ทิศที่เหลือและยังเป็นสถานที่ตั้งของพระราชวังและสถานที่ราชการสำคัญหลายแห่งในเมืองหลวง

แรกที่เข้ารับตำแหน่ง โจโฉก็ดำเนินมาตรการเข้มสั่งประกาศเคอร์ฟิวห้ามผู้คนเข้าออกประตูในยามวิกาล และตรวจตราดูแลเข้มงวดจนโจรผู้ร้ายหายไปหมด และใครก็ตามที่ทำผิด ถึงแม้ว่าจะเป็นคนใหญ่โต หรือเชื้อพระวงศ์เขาก็ลงโทษไม่เว้น จนกิตติศัพท์ความเข้มงวดและความดุดันของผู้กองโจโฉดังไปทั่วเมืองหลวง จากนั้นชาวบ้านก็ได้ขนานนามเขาว่าปีศาจแห่งประตูทิศเหนือ

ด้วยความดุเดือดและเอาจริงจังในการปฏิบัติหน้าที่ของโจโฉนี่เองทำให้เข้าตาผู้ใหญ่บางคนในราชสำนัก และทำให้โจโฉได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้ไปเป็นนายอำเภอเมืองตุ้นชิว ซึ่งที่นั่นเขาก็ได้แสดงผลงานการปกครองได้อย่างยอดเยี่ยม

สมัยก่อนเคยมีหมอดูทำนายว่าลักษณะของโจโฉนั้น หากว่าอยู่ในภาวะที่บ้านเมืองสงบสุข เขาจะเป็นขุนนางผู้เก่งกาจสามารถ แต่หากในยามที่บ้านเมืองวุ่นวาย เขาจะเป็นบุรุษผู้เหี้ยมหาญแห่งกลียุค โจโฉได้ฟังเช่นนั้นก็เพียงแค่หัวเราะเบาๆ

หลังจากรับราชการในตำแหน่งนายอำเภอได้ระยะหนึ่งเขาก็ถูกย้ายไปมาเป็นว่าเล่น จนมาถึงจังหวัดจี้หนาน เขาได้สร้างวีรกรรมสำคัญด้วยการปราบปรามกลุ่มลัทธิบูชาเทพเจ้าของที่นั่นซะราบคาบ เพราะกลุ่มพวกนี้มักจะหาประโยชน์จากชาวบ้านที่มีความงมงาย ซึ่งโจโฉก็ได้ดำเนินมาตรการทำลายศาลบูชาเทพเจ้าของพวกนี้ซะเรียบ ซึ่งต้องนับว่าเขาเป็นคนกล้ามากหากดูจากสมัยเมื่อ 2000 ปีก่อนที่ผู้คนยังมีความเชื่อในสิ่งที่มองไม่เห็นอย่างเหนียวแน่น

หลังจากนั้นโจโฉตัดสินใจลาออกจากราชการกลับไปนานอยู่ที่บ้านเดิม ด้วยวัยเพียง 28 ปี หลังจากลาออกกลับมาอยู่บ้านแล้ว ไม่นานนักแผ่นดินก็เกิดความวุ่นวายขึ้น เมื่อประชาชนชาวผ้าเหลืองได้ทำการลุกฮือขึ้นเพราะไม่พอใจที่ทางการขูดรีด ซึ่งชาวผ้าเหลืองนี่เกือบทั้งหมดล้วนมีพื้นเพมาจากชาวนา

การต่อต้านครั้งแรกของชาวผ้าเหลืองนั้น มีเป้าหมายที่การลอบสังหารพระเจ้าเลนเต้ ซึ่งแน่นอว่าล้มเหลวอย่างไม่เป็นท่า แต่กระนั้นก็ได้จุดเชื้อแห่งการลุกฮือขึ้นทั่วแผ่นดิน

ปี ค.ศ. 184 โจโฉถูกเรียกตัวกลับเข้ารับราชการในตำแหน่งผู้บังคับการกรมทหารม้าเร็ว เนื่องจากทางการได้จัดตั้งกองกำลังทหารมหาดเล็กรักษาพระองค์ขึ้น โดยมีทั้งหมด 8 กรม โจโฉได้เป็นผู้บังคับการกรมที่ 1 และได้เป็นผู้บัญชาการรองกองพล ซึ่งหากนับไปแล้วเท่ากับเขามียศในระดับนายพันว่าที่นายพลไปแล้วตั้งแต่อายุแค่ 30 ปี

โดยหน้าที่สำคัญก็คือการปราบปรามโจรผ้าเหลืองที่กำลังลุกฮือทั่วแผ่นดิน ซึ่งโจโฉจะคอยปราบพวกโจรที่อยู่รอบนครหลวงซึ่งเขาก็ทำได้ดี จนเมื่อการลุกฮือของชาวผ้าเหลืองถูกปราบลง

โจโฉก็ได้ลาออกจากราชการอีกครั้ง และได้ในช่วงนั้นเขาก็ได้แต่งงานกับภรรยาถึงสองคน ซึ่งหนึ่งในนั้นคือนางเปี้ยนสีก็ได้ให้กำเนิดบุตรชายที่ชื่อว่าโจผี ซึ่งภายหลังจะกลายเป็นฮ่องเต้ผู้ก่อตั้งราชวงศ์วุย

4 ปีต่อมา โจโฉกลับเข้ารับราชการอีกครั้งในตำแหน่งผู้บังคับการกรมทหารมหาเล็กโดยอยู่ในสังกัดของอ้วนเสี้ยว ซึ่งได้ดำรงตำแหน่งเป็นผู้บัญชาการกองกำลังรักษาพระนคร ซึ่งมีความสำคัญในฐานะผู้พิทักษ์เมืองหลวง

หลังจากโจโฉเข้ารับตำแหน่งใหม่นี้ได้ไม่นาน พระเจ้าเลนเต้ก็สวรรคตลง ฮ่องเต้องค์นี้ถือเป็นผู้หนึ่งที่มีส่วนทำให้ราชวงศ์ฮั่นต้องนับวันถอยหลังสู่ความล่มสลาย เพราะความที่ไม่เอาใจใส่ในราชการบ้านเมือง และการใช้เวลาแต่ละวันหมดไปกับการเสพสุขจนเกินพอดี

รัชทายาทหองจูเปียน ขึ้นครองราชย์ในวัยเพียง 14 ปี ด้วยความที่เป็นเด็ก ทำให้อำนาจการบริหารตกไปอยู่ในมือของเหล่าขันที ที่มีเตียวเหลียงเป็นหัวหน้า รวมเรียกว่า 10 ขันที ซึ่งคนเหล่านี้ได้บริหารบ้านเมืองไปตามใจชอบจนเละเทะไปหมด

พระนางโฮไทเฮาเริ่มไม่พอใจขันทีเหล่านี้ จึงให้โฮจิ๋นผู้เป็นพี่ชายซึ่งมีพื้นเพจากคนขายเนื้อ แต่ว่ามาดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการทหารสูงสุด วางแผนจัดการ 10 ขันที

รายละเอียดในการจัดการกับ 10 ขันทีนี้ผมขอย่อละกันนะ เพราะเรื่องตรงนี้ยังไม่เกี่ยวข้องกับโจโฉโดยตรง ซึ่งผมขอสรุปว่าอ้วนเสี้ยวได้แนะนำให้โฮจิ๋นเรียกระดมขุนพลจากหัวเมืองเข้ามาช่วยกวาดล้างพวกขันที แต่โจโฉคัดค้าน โดยเขาให้เหตุผลว่า ขันทีเหล่านี้ล้วนเป็นจารีตที่วังหลวงมีมานาน และไม่ใช่ขันทีทุกคนที่เป็นพวกเดียวกับ 10 ขันที ดังนั้นการจะจัดการก็เพียงแค่ส่งมือสังหารจำนวนหนึ่งเข้าไปจัดการก็พอ หรือไม่ก็ประกาศความผิดของเหล่าขันทีอย่างเป็นทางการแล้วตัดสินลงโทษก็ได้

ที่โจโฉเสนอแบบนี้เป็นเพราะเขารู้ว่าถ้าทำการเรียกระดมขุนพลจากหัวเมืองเข้ามาในเมืองหลวง วันหน้าจะก่อให้เกิดปัญหาตามมาได้ และเรื่องในเมืองหลวงก็ควรจะจัดการกันภายในเมืองหลวง ไม่ควรให้ขุนศึกจากภูธรเข้ามาเกี่ยวด้วย และพวกขันทีก็ไม่ได้มีอำนาจสั่งการทหาร ความจริงแล้วการจะจัดการกับพวกเขาในสภาวะที่โฮจิ๋นคุมอำนาจกองทัพ มันไม่ใช่เรื่องยากเลย แต่ว่าโฮจิ๋นกลับคิดที่จะทำให้มันใหญ่โตเกินไป ซึ่งก็รวมถึงอ้วนเสี้ยวด้วย

แน่นอนว่าความเห็นของขุนนางที่นั่งอยู่ท้ายห้องประชุมของเหล่าเสนาและขุนนางผู้ใหญ่อย่างโจโฉนั้นย่อมถูกปฏิเสธจากโฮจิ๋น และในที่สุดก็ได้มีการร่อนสารส่งไปตามหัวเมืองเพื่อเรียกให้เหล่าขุนศึกเข้ามาในเมืองหลวงเพื่อปราบปรามกังฉิน

และหนึ่งในขุนศึกของหัวเมืองชายแดนที่ได้รับสารนี้ก็คือชายที่โหดเหี้ยมและน่ากลัวที่สุดคนหนึ่งของยุค "ตั๋งโต๊ะ"

10 ขันทีล่วงรู้แผนการนี้ จึงวางแผนล่อให้โฮจิ๋นเข้าวังเพียงลำพังและสังหารซะ ซึ่งนั่นทำให้อ้วนเสี้ยวและโจโฉที่รอดูเชิงอยู่นอกวัง รีบส่งทหารเข้าล้างบางพวกขันทีจนพวกนี้แทบจะสูญพันธ์ไปเลย

แต่เตียวเหลียงนั้นก็ไวพอที่จะหนีออกนอกเมืองไปก่อนแถมยังพาเอาองค์รัชทายาทและองค์ชายตันลิวอ๋องหนีไปด้วย ซึ่งระหว่างทางก็ได้ถูกตั๋งโต๊ะดักจับได้กลางทาง เตียวเหลียงจึงสั้นชื่อนับแต่นั้น

ส่วนองค์ชายทั้งสองนั้น ตั๋งโต๊ะได้พากลับเข้าเมืองหลวงพร้อมกับทหารที่เขานำมาจากเมืองเสเหลียงอีกนับแสนคน จากนั้นด้วยกำลังทหารที่มากกว่า ตั๋งโต๊ะได้เข้ายึดอำนาจในเมืองหลวง และปลดหองจูเปียนลงจากบัลลังก์ จากนั้นจึงตั้งตันลิวอ๋องที่อายุน้อยกว่าแต่มีความเฉลียวฉลาดและท่วงท่าเหมาะสมแก่การเป็นฮ่องเต้ขึ้นมาแทนที่และทรงพระนามว่าฮั่นเหี้ยนเต้ ซึ่งนี่คือฮ่องเต้องค์สุดท้ายแห่งราชวงศ์ฮั่นตะวันออก

อ้วนเสี้ยวตัดสินใจหลบฉากออกไปตั้งหลักอยู่ที่อื่น แต่โจโฉนั้นรออยู่ดูสถานการณ์ภายในเมืองหลวง และกลายเป็นผู้ใต้บัญชาของตั๋งโต๊ะไป ซึ่งตั๋งโต๊ะก็ชอบใจในความสามารถและความรับผิดชอบของโจโฉ จึงได้ตั้งให้โจโฉเป็นผู้บังคับการกรมทหารม้าเร็ว และขึ้นตรงต่อเขาโดยตรง

แต่ตั๋งโต๊ะก็เป็นคนที่โหดเหี้ยมอย่างไร้เหตุผลมาก โจโฉอยู่ได้ไม่นานก็ไม่อาจทนรับสภาพได้ ดังนั้นเมื่ออ้องอุ้นเสนาบดีชั้นผู้ใหญ่วางแผนคิดจะล้มตั๋งโต๊ะ โจโฉจึงขออาสารับหน้าที่นี้แต่ก็ไม่สำเร็จจึงตัดสินใจหลบฉากออกไปจากเมืองหลวงอีกคน

โจโฉกลายเป็นผู้ที่ถูกออกหมายจับ ซึ่งระหว่างทางเขาถูกตันก๋งนายอำเภอเมืองหนึ่งจับตัวได้ แต่ตันก๋งตัดนสินใจปล่อยตัวโจโฉ และออกเดินทางร่วมกับเขาเพื่อหวังว่าเขาจะช่วยกู้ชาติบ้านเมืองได้

ระหว่างทางโจโฉได้เข้าพักที่บ้านของลี้แปะเฉีย ซึ่งเป็นญาติ แต่ด้วยความระแวงว่าจะถูกจับส่งทางการ ทำให้โจโฉได้ฆ่าคนใช้ของลี้แปะเฉียไป และเลยเถิดไปถึงฆ่าลี้แปะเฉียด้วย ตันก๋งถามว่าทำไมต้องทำขนาดนี้ โจโฉกล่าวประโยคอันเป็นอมตะและเครื่องหมายประจำตัวของเขาว่า

"ข้าทรยศคนทั้งโลกได้ แต่จะไม่ยอมให้ใครทรยศข้า"

ตันก๋งได้ฟังเช่นนั้นก็ตัดสินใจแยกตัวออกมา ซึ่งเรื่องนี้ในสามก๊กแต่ละฉบับบันทึกไม่ตรงกัน จะว่าเป็นเรื่องแต่งเสริมเข้ามาของหลอก้วนจงเพื่อทำให้โจโฉดูโหดเหี้ยมขึ้นมาก็มีโอกาสเป็นไปได้

จากนั้นโจโฉก็ได้เดินทางหนีไปที่เมืองตันหลิวและได้ทำการรวบรวมเงินทองของบ้านพ่อเขาทั้งหมดเพื่อสร้างกองทหารขึ้นมา ได้จำนวน 5000 คนและตามตัวญาติพี่น้องที่เคยร่วมงานกันมาตั้งแต่สมัยปราบโจรผ้าเหลืองให้เข้ามาช่วยเหลือ ซึ่งพวกเขาก็คือขุนพลชุดแรกของโจโฉที่ประกอบไปด้วย แฮหัวตุ้น แฮหัวเอี๋ยน โจหยิน โจหอง ลิเตียน งักจิ้น

หลังจากนั้นโจโฉก็ได้ทำการปลอมแปลงราชโองการและส่งไปทั่วแผ่นดิน เพื่อให้เหล่าขุนศึกทำการรวมตัวกันเพื่อปราบตั๋งโต๊ะ และก็ได้เสียงตอบรับจากเหล่าขุนศึกทั้ง 18 หัวเมือง(รายชื่อของเหล่าขุนศึกอ่านได้จากเรื่องของลิโป้)

กองทัพที่มารวมกันนี้ถูกเรียกว่ากองทัพพันธมิตรกวนตง โดยมีอ้วนเสี้ยวที่มีตำแหน่งและชื่อเสียงของตระกูลใหญ่ที่สุดเป็นหัวหน้า ส่วนโจโฉนั้นรับตำแหน่งเลขาธิการกองทัพและรับตำแหน่งนายพล (เป้ยหวู่เจียงจวุน) ประจำกองทัพพันธมิตร

กองทัพพันธมิตรเข้าประชิดเมืองลกเอี๋ยงและได้ปะทะกับทัพเสเหลียงของตั๋งโต๊ะที่ด่านกักพยัคฆ์ (ฮูเหลา) ซึ่งเป็นศึกที่แจ้งเกิดให้หลายคนไม่ว่าจะเป็น สามพี่น้องเล่าปี่ กวนอู เตียวหุย แห่งอิจิ๋ว และซุนเกี๋ยนพยัคฆ์แห่งกังตั๋ง

แต่ผลการศึกนั้นปรากฏว่าทัพพันธมิตรเกิดข้อขัดแย้งกันเอง เพราะต่างคนต่างก็ชิงดีชิงเด่นและไม่ไว้วางใจกัน จนในที่สุดตั๋งโต๊ะได้ทำการเผาเมืองหลวงและย้ายหนีไปที่เมืองเตียงฮัน โจโฉได้เสนอแนะยังที่ประชุมให้รีบนำกองทัพเข้าตีอย่างสายฟ้าแลบ แต่เหล่าขุนศึกต่างลังเล เพราะไม่ต้องการสูญเสียกำลังของตนไป โจโฉโกรธมากจึงนำกองทหารของตนที่มีเพียง 5000 คนบุกโจมตีเพียงลำพังและผลก็คือต้องพ่ายแพ้กลับมาอย่างยับเยิน

ทัพพันธมิตรจัดงานเลี้ยงเพื่อปลอบใจโจโฉ แต่เขาโกรธจัดที่เหล่าขุนศึกพวกนี้ต่างเห็นแก่ประโยชน์ของตัวเองจึงลุกขึ้นด่ากราดกลางที่ประชุม และจากนั้นก็ตัดสินใจแยกตัวออกไป

แต่ว่าชื่อของโจโฉก็ได้รับการยอมรับจากเหล่าประชาชนไปแล้ว เพราะในทัพพันธมิตรนั้นมีขุนศึกอยู่เพียงสองคนที่ต่อสู้อย่างเต็มที่เพื่อแผ่นดิน นั่นคือโจโฉและซุนเกี๋ยน ซึ่งส่งผลให้ภายหลังมีผู้มาสมัครเข้ากับกองทัพของเขาอีกเป็นจำนวนมาก ทั้งที่ตำแหน่งของเขาก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้นหากเทียบกับขุนศึกคนอื่นๆ

โจโฉได้หนีไปตั้งหลักอยู่ที่เมืองเฮอไน เมืองนี้อาจจะเป็นเมืองเล็กๆไม่สำคัญอะไรนัก แต่ถ้ารู้แล้วจะหนาว เพราะนี่คือเมืองที่เป็นบ้านเกิดและฐานกำลังลับๆแห่งแรกของชายที่ภายหลังสามารถสยบแผ่นดินสามก๊กเอาไว้ได้ นั่นคือสุมาอี้

จากนั้นโจโฉก็ได้รวบรวมสมัครพรรคพวกไปตีเมืองตงจวุ้นและได้กลายเป็นผู้ว่าราชการเถื่อนของที่นี่ เพราะอ้วนเสี้ยวซึ่งกำลังสร้างกองกำลังของตนคิดจะผูกมิตรกับโจโฉจึงได้ส่งสารแต่งตั้งให้โจโฉ ซึ่งเขาก็จำต้องรับไว้

ช่วงนี้เองเป็นช่วงที่ยอดปราชญ์นามว่าซุนฮกเข้ามาอยู่ด้วยกับเขา โจโฉยกย่องเขามากถึงขนาดพูดว่า ซุนฮกคือเตียวเหลียงของข้า (เตียวเหลียงคือยอดกุนซือผู้ช่วยให้เล่าปังก่อตั้งราชวงศ์ฮั่นได้สำเร็จ ประวัติศาสตร์จีนยกให้เป็นกุนซือที่เก่งที่สุดหนึ่งในสองคู่กันกับเจียงไท่กง) ซึ่งซุนฮกก็ได้เข้ามาช่วยเหลือในเรื่องการจัดการภายในอย่างดีเยี่ยม จากนั้นก็ได้ตัวเทียหยกเข้ามาอีกคน ซึ่งเทียหยกก็ได้ช่วยให้กองทัพของโจโฉมีความเป็นระเบียบมากขึ้น

ตอนนั้นเองทางเมืองเตียงฮันเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น เมื่อตั๋งโต๊ะได้ถูกลิโป้สังหารและจากนั้นลิฉุยกุยกีก็เข้ายึดอำนาจ ส่งผลให้แผ่นดินจีนตอนนั้นเข้าสู่ช่วงเวลาแห่งการต่อสู้แย่งชิงของเหล่าขุนศึกอย่างแท้จริง

โจโฉได้รับเชิญจากเปาซิ่นเจ้ามณฑลกุนจิ๋วให้มานั่งตำแหน่งเจ้าเมือง เพราะตอนนั้นกุนจิ๋วกำลังประสบปัญหาจากการรุกรานของโจรผ้าเหลืองรุ่นใหม่ ที่มีกำลังคนมหาศาล ในครั้งนี้โจโฉได้ตัวอิกิ๋ม ขุนพลที่เชี่ยวชาญการรบอีกคนมารับใช้

ในการสยบชาวผ้าเหลือง โจโฉได้ใช้จิตวิทยาเข้าทำการเกลี้ยกล่อมชาวผ้าเหลืองที่มีเกือบล้านคนให้เข้ามาเป็นประชาชนของตน ซึ่งการนี้โจโฉก็ได้อนุญาตให้พวกเขานับถือลัทธิไท้ปิงของเตียวก๊กต่อไปได้ แต่คนเหล่านี้ต้องผนวกเข้ามาอยู่ภายใต้การปกครองของโจโฉ

และนั่นคือที่มาของกองทหารที่จะกลายเป็นรากฐานสำคัญแห่งการแย่งชิงแผ่นดินของโจโฉในภายหลัง ซึ่งกองทหารเหล่านี้มีความแข็งแกร่งกว่าทหารทั่วไป เนื่องจากพวกเขาคืออดีตชาวผ้าเหลืองที่มีความศรัทธาต่อลัทธิไท้ปิงอย่างแรงกล้า และขณะเดียวกันก็เป็นกลุ่มคนหนุ่มที่มีจิตใจเด็ดเดี่ยวกล้าหาญ ซึ่งโจโฉเรียกกองทหารเหล่านี้ว่า "กองทหารเซียงจิ๋ว" หรือทหารมณฑลเขียว

เมื่อได้ชาวผ้าเหลืองเหล่านี้เข้ามาเป็นแกนหลักของกองทัพ รวมกับได้ฐานที่มั่นอย่างเมืองกุนจิ๋วแล้วทำให้กองทัพของโจโฉกลายเป็นกองทหารที่แข็งแกร่งที่สุดในแผ่นดิน แต่ถึงกระนั้นถ้าเทียบด้านจำนวนและพื้นที่ของดินแดนในปกครองแล้วเขาก็ยังเป็นรองอ้วนเสี้ยวและหลายๆคนอีกมาก ซึ่งดูเหมือนว่าโจโฉจะไม่ค่อยใส่ใจมากนัก สิ่งที่เขาเน้นคือการเฟ้นหาบุคลากรมากกว่า

แต่โจโฉมีข้อเสียเปรียบอยู่อย่าง ตรงที่เขาเป็นหลานของขันที นั่นทำให้เหล่านักปราชญ์และบัณฑิตมองเขาไม่ขึ้น และไม่มาอยู่ด้วย ซึ่งปัญหานี้ซุนฮกได้ช่วยเขาแก้ไขได้อย่างยอดเยี่ยม เพราะซุนฮกนั้นเป็นปราชญ์ที่มีชื่อเสียงมากในดินแดนแถบนั้น และซุนฮกก็ได้เชิญชวนเหล่านักปราชญ์คนเก่งมากมายให้มาอยู่กับโจโฉด้วย และบางคนที่ถูกเชิญมาก็จะชวนคนอื่นซัดทอดต่อมาอีก

อีกอย่างหนึ่งคือ โจโฉใช้นโยบาย "เลือกคนที่ความสามารถ ไม่สนชาติตระกูล" ขอเพียงคนๆนั้นมีความสามารถเขาก็จะใช้งานอย่างเต็มที่ โดยไม่สนใจว่าจะมีชาติกำเนิดเป็นคนต่ำต้อยเพียงไหน หรือมีประวัติชั่วช้าเพียงใด หากมีความสามารถที่จะทำงานได้ตรงกับตำแหน่งหน้าที่ เขาก็รับไว้หมด ด้วยวิธีการนี้ทำให้โจโฉได้คนเก่งมาทำงานด้วยมาก แม้ว่าจะมีพวกที่นิสัยเลวร้ายหรือทะเยอทะยานอยู่ เขาก็ไม่สนใจ และรับมาใช้งานก่อน ซึ่งคนเก่งที่เข้ามาอยู่กับโจโฉในช่วงนี้ที่เด่นๆก็มี กุยแก เล่าหัว ซุนฮิว เตียนอุย เคาทู มอกาย ฮันเฮ่า และเขาก็ยังได้คนจากตระกูลโจและตระกูลแฮหัวเข้ามาช่วยเหลือเพิ่มอีกด้วย

หลังจากเริ่มตั้งรากฐาน เขาก็ได้นำเอาระบบการทำนาแบบใหม่ที่เรียกว่า"ถุนเถียน"เข้ามาใช้ ซึ่งการทำนาระบบนี้จะเป็นการให้ทหารอาชีพภายในกองทัพเข้าร่วมทำนาพร้อมกับประชาชนในยามที่ไม่มีสงคราม เป็นการทำให้ทหารได้ใช้แรงงานและทำให้ร่างกายแข็งแรงอยู่ตลอด ซึ่งเมื่อมีสงคราม พวกเขาก็พร้อมจะแปรสภาพกลายเป็นทหารออกรบในทันที และก็ไม่ต้องกลัวว่าจะมีโจรผู้ร้ายเข้ามาปล้นชิงที่นา เพราะก็จะมีทหารเหล่านี้คอยรักษาเอาไว้ให้ สำหรับประชาชนทั่วไปนั้น หากไม่มีงานทำหรือมีความต้องการที่จำทำนาแต่ไม่มีนาจะทำ เขาก็จะมอบที่ดินทำกินให้ฟรีๆ เพียงแต่ว่าเขาจะขอเก็บภาษีที่นามากกว่าปกติทั่วไป โดยภาษีที่จะขอเก็บนั่นก็คือผลผลิตที่ได้จากการทำนาครึ่งหนึ่ง ซึ่งแม้ว่าจะมากเอาการอยู่ แต่เหล่าชาวนาและประชาชนที่ไม่มีที่อยู่และที่ทำกินก็ยอมรับกันถ้วนหน้า เพราะอย่างน้อยพวกเขาก็ยังมีข้าวกินและมีที่ให้หลับนอน ซึ่งผลจากการใช้ระบบถุนเถียนนี้เอง ภายในเวลาไม่กี่ปี โจโฉก็มีเสบียงในยุ้งฉางของกองทัพมากพอที่จะให้ทหารไปได้หลายปี และวิธีนี้ยังเป็นการพลิกฟื้นที่ดินซึ่งแห้งแล้งมาหลายปีเพราะภัยธรรมชาติให้กลับคืนมาได้รวกเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ

เล่ากันว่าด้วยระบบถุนเถียนนี้ แม้ว่าจะเป็นเหล่าขุนพลนายทหารคนสำคัญก็ต้องลงไปช่วยทำนาด้วย อย่างเช่นครั้งหนึ่งแฮหัวตุ้นซึ่งเป็นแม่ทัพมือขวาที่สนิทที่สุดและมีตำแหน่งใหญ่ที่สุดในกองทัพของโจโฉ ยังเคยลงไปช่วยประชาชนทำนาด้วยตัวเองมาแล้ว

ระบบถุนเถียนนี้เล่ากันว่าโจโฉได้ความคิดมาจากที่ปรึกษาสองคนที่ชื่อจ่าวจื่อกับฮันเฮ่า โดยผู้ที่ได้นำไปปฏิบัติจนเห็นผลชัดเจนมีชื่อว่าเย้นจวุ้นซึ่งเป็นน้องเขยของโจโฉที่มีความเชี่ยวชาญในด้านการเกษตรและการคลังอย่างมาก

กลับมาวกถึงเรื่องการสงครามใหม่ละกัน ในปีค.ศ.194 โตเกี๋ยมเจ้ามณฑลชีจิ๋วคิดผูกมิตรกับโจโฉ เมื่อรู้ว่าโจโฉจะนำพ่อมาอยู่ที่เมืองกุนจิ๋ว โตเกี๋ยมจึงอาสาส่งทหารไปรักษาความปลอดภัยให้ แต่ระหว่างทางทหารของโตเกี๋ยมเกิดความโลภในทรัพย์สมบัติที่พ่อโจโฉขนมาจึงสังหารทิ้งและหนีไป

โจโฉโกรธจัด จึงระดมกองทัพประกาศล้างแค้นให้พ่อ ด้วยการยกทหารไปตีเมืองชีจิ๋วและประกาศฆ่าล้างเมืองเพื่อแก้แค้นให้พ่อ ซึ่งการกระทำนี้เองที่ส่งผลให้คนในแผ่นดินต่างประณามว่าโจโฉเป็นคนที่โหดเหี้ยม

โตเกี๋ยมตัดสินใจส่งคนไปขอความช่วยเหลือจากเล่าปี่ซึ่งตอนนั้นอยู่กับกองซุนจ้าน เล่าปี่นำกองทัพมาช่วย และในระหว่างที่ทัพของโจโฉและเล่าปี่ใกล้จะปะทะกันนั้น โจโฉได้ข่าวร้ายว่าเมืองเฉินหลิวถูกลิโป้ที่ดอดเข้าโจมตี เขาจึงตัดสินใจยกทัพกลับแต่ก็ไม่ทันการและต้องเสียเมืองเฉินหลิวให้ลิโป้ไป ฝ่ายเล่าปี่ก็ได้รับช่วงเมืองชีจิ๋วแทนที่โตเกี๋ยมที่ตายลงหลังจากนั้น

โจโฉกลับไปตั้งหลักได้ไม่นานก็นำกำลังเข้าปะทะกับลิโป้และสามารถเอาชนะลิโป้ได้อย่างงดงาม ทำให้ลิโป้ต้องหนีมาขอพึ่งพิงเล่าปี่

ช่วงนั้นเองมีข่าวมาว่าฮ่องเต้ที่อยู่ในการจับกุมของลิฉุยได้หนีรอดออกมาได้ ซุนฮกและซุนฮิวจึงเสนอให้โจโฉรับตัวฮ่องเต้ไว้ จากนั้นให้ย้ายเมืองหลวงไปอยู่ที่เมืองฮูโต๋ซึ่งมีขนาดใหญ่โตกว่า ซึ่งโจโฉก็ทำตาม และได้นำกำลังทหารเข้าตีจนลิฉุยต้องพ่ายแพ้ไป จากนั้นเขาก็เชิญฮ่องเต้ไปประทับที่เมืองฮูโต๋ซึ่งได้เตรียมจัดสร้างไว้ให้เป็นเมืองหลวงแห่งใหม่ เพราะลกเอี๋ยงเมืองหลวงเก่านั้นมีสภาพทรุดโทรมเกินกว่าจะบูรณะได้

จากนั้นพระเจ้าเหี้ยนเต้ทรงแต่งตั้งให้โจโฉดำรงตำแหน่งเจ้าพระยามหาเสนาบดี ควบคุมอำนาจทั้งทหารและพลเรือน จากนั้นเขาก็มุ่งไปปราบเตียวสิ้ว เจ้าเมืองอ้วนเสีย ซึ่งเตียวสิ้วนั้นยอมสวามิภักดิ์อย่างง่ายดาย แต่ในความง่ายนั้นมีบางอย่างแฝงเร้นอยู่

พี่สะใภ้ที่มีอายุน้อยของเตียวสิ้วนามว่านางเจ๋าซือนั้น เป็นที่เล่าลือกันมากในเรื่องความงามที่เหนือใคร โจโฉได้ชื่อว่าเป็นเสือผู้หญิงตัวแสบอยู่แล้ว ในคืนวันที่ได้เมืองอ้วนเสียมา ตนจึงสั่งให้นางเจ๋าซือมาหาและอยู่ด้วยกันตลอดวันคืน

ที่จริงแล้วมันเป็นแผนการที่เตียวสิ้ววางไว้เพื่อล่อให้โจโฉตายใจ ไม่สิผมพูดผิด ความจริงแล้วเป็นแผนการของกุนซือคนสนิทของเตียวสิ้วที่มีนามว่ากาเซี่ยง ซึ่งเป็นจอมเจ้าเจ้าเล่ห์ที่เก่งกาจในการวางกลอุบายได้ร้ายกาจที่สุดคนหนึ่งในเรื่องสามก๊ก โดยกาเซี่ยงได้ใช้นางเจ๋าซือเป็นหมากที่ทำให้โจโฉลุ่มหลงจนตายใจ จากนั้นจึงได้ส่งมือสังหารนามเฮาเฉียเข้าไปจัดการกับเตียนอุย องครักษ์ของโจโฉ ซึ่งก่อนนี้ได้วางยาพิษเตียนอุยไว้แล้ว แต่เตียนอุยก็ยังกลั้นใจสังหารเฮาเฉียได้

การครั้งนี้ เพราะความลุ่มหลงโดยแท้ ทำให้โจโฉต้องสูญเสียยอดองครักษ์เตียนอุย ลูกชายคนโตโจงั่งและหลานชายโจอันปิ๋นไปในความวุ่นวายขณะที่กำลังหนีออกจากเมือง โดยได้เตียนอุยเป็นผู้เสี่ยงตายยืนเฝ้าที่พักของโจโฉไว้จนกระทั่งตัวตาย ส่วนโจโฉนั้นขี่ม้าหนีรอดมาได้

โจโฉเสียใจกับการสูญเสียครั้งนี้มาก เขาคิดจะล้างแค้นเตียวสิ้วแต่ก็มีคนเตือนว่าให้จัดการกับลิโป้ก่อน เพื่อไม่ให้เป็นเสี้ยนหนาม ดังนั้นโจโฉจึงตัดสินใจเบนเป้าไปที่ลิโป้อีกครั้ง

โจโฉสั่งเดินหน้าเข้าจัดการกับลิโป้เต็มกำลัง และด้วยการวางแผนของซุนฮิวที่ออกอุบายการติดต่อกับคนในทัพลิโป้อย่างสองพ่อลูกตันกุ๋ยและตันเต๋งให้เป็นไส้ศึก จากนั้นจึงวางแผนล้อมเมืองรวมกับการไขน้ำท่วมเข้าเมืองชีจิ๋วทำให้ลิโป้จนตรอก และในที่สุดก็ถูกโจโฉจับเป็น

ว่ากันว่าวาระสุดท้ายนั้นลิโป้เลือกที่จะร้องขอชีวิต ซึ่งมันไม่สมกับความยิ่ง่ใหญ่ของเขาเลย เดิมทีโจโฉก็คิดจะเก็บลิโป้ไว้ใช้งาน แต่เล่าปี่ยุให้ฆ่าเสีย เพราะคนเนรคุณเช่นนี้เอาไว้ไม่ได้ ดังนั้นเทพสงครามผู้ยิ่งยงจึงจบชีวิตลง และในการนี้ โจโฉก็ได้เตียวเลี้ยว ยอดขุนพลผู้เก่งกาจมาเข้าเป็นพรรคพวก

จัดการปราบลิโป้ได้ในครั้งนี้ ดินแดนภาคกลางแทบจะเป็นของโจโฉเต็มตัว ส่วนเล่าปี่ก็ได้กลายมาเป็นผู้ใต้บัญชาของโจโฉ และได้ตำแหน่งแม่ทัพฝ่ายซ้าย ซึ่งเป็นตำแหน่งที่สูงพอตัว แต่การที่เล่าปี่ซึ่งไม่ได้มีผลงานอะไรได้รับตำแหน่งแบบนี้ ก็แสดงให้เห็นได้สองทางว่าโจโฉต้องการมัดตัวเล่าปี่เอาไว้ ส่วนอีกทางหนึ่งคือเพื่อซื้อใจเล่าปี่

ด้วยความที่เป็นคนแซ่เล่าทำให้เล่าปี่ได้โอกาสเข้าเฝ้าฮ่องเต้ และได้รับการแต่งตั้งเป็นพระเจ้าอา ซึ่งซุนฮกและเทียหยกนั้นได้แนะนำโจโฉว่าคนอย่างเล่าปี่ไว้ใจไม่ได้ควรจะหาทางกำจัดทิ้ง แต่โจโฉไม่สนใจทำตามเพราะกุยแกทัดทานไว้ และเห็นว่าการสังหารเล่าปี่ซึ่งเป็นที่นิยมของผู้คนจะทำให้ผู้คนไม่อยากจะเข้ามาทำงานรับใช้ ยิ่งในสถานการณ์ที่กำลังต้องการเพิ่มคนและขยายกองทัพด้วยแล้ว

ซึ่งเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด เพราะชายที่ดูภายนอกเหมือนกับไม่มีอะไรอย่างเล่าปี่คนนี้แหละ ในภายหลังจะกลายเป็นศัตรูคนสำคัญที่สุดในชีวิตของโจโฉอย่างที่เจ้าตัวคงไม่คิดมาก่อน

โจโฉกับเล่าปี่ สองคนนี้มีจุดร่วมและจุดต่างที่น่าสนใจอย่างยิ่ง ดูแล้วทั้งคู่อาจจะต่างกันอย่างสุดขั้ว แต่ในความต่างนั้นก็มีความเหมือนที่ลึกซึ้งแฝงอยู่

ทั้งคู่ต่างมีความทะยานอยากอย่างแรงกล้าในการที่จะเป็นผู้นำของปวงประชาและครองแผ่นดินนี้ โจโฉนั้นพยายามปกปิดด้วยการใช้ฮ่องเต้เป็นหุ่นเชิดและตัวเองก็กุมอำนาจบริหารและกองทัพไว้ แต่เมื่อถึงเวลาที่เหมะสมต่อการสถาปนาตนเองเป็นฮ่องเต้ เขากลับเลือกที่จะหยุดอยู่แค่อ๋อง ทำให้สามารถหลอกผู้คนทั่วไปได้ แต่การกระทำของเขามันก็ฟ้องอยู่แล้วว่าความจริงเขาไม่ได้พอใจแค่นั้น การที่ซุนฮกต้องมาตายในภายหลังเพราะคัดค้านการขึ้นเป็นวุยก๋ง ถือเป็นความจริงที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

เล่าปี่ชูธงฟื้นฟูราชวงศ์ฮั่นตลอดมา และประกาศว่าตนไม่เคยคิดจะแทนที่ฮ่องเต้ เพียงแต่ต้องการช่วยราชวงศ์ฮั่นให้พ้นภัยเท่านั้น แต่การกระทำทุกอย่างของเล่าปี่นั้นก็แสดงให้เห็นอย่างแจ่มชัดแล้วว่าเขาต้องการเป็นใหญ่ เสียแต่เขามักจะประสบอุปสรรคอยู่ตลอดเวลาทำให้ไม่อาจตั้งตัวได้ และต้องตกเป็นเบี้ยล่างของโจโฉมาตลอด ด้วยเหตุนี้ผู้คนทั่วไปจึงหลงเชื่อในคำพูดของเขาและสนับสนุนเขาอย่างเต็มที่ในการต่อสู้กับโจโฉ แต่ว่าสุดท้ายเมื่อเขาตั้งตัวได้ มีดินแดนปกครองมีกำลังทหารของตนเอง เขาก็เลือกที่จะตั้งตนเป็นฮ่องเต้โดยไม่เกี่ยงงอน

ทั้งสองต่างก็ประสบความสำเร็จและฝากชื่อไว้ในแผ่นดินตามแบบฉบับของพวกเขา แต่โจโฉนั้นอาจจะล้มเหลวกว่าในเรื่องชื่อเสียง ที่เขาได้ทำไว้จนถูกผู้คนตราหน้าว่าชั่วช้ามา 2000ปี

เทียหยกเตือนว่าเล่าปี่ไว้ใจไม่ได้ แต่เขาไม่สนใจ และการที่เขาไม่สนใจเล่าปี่ ทำให้เล่าปี่สามารถเข้าใกล้ชิดฮ่องเต้และขุนนางระดับเชื้อพระวงศ์ได้ และนั่นก็เป็นที่มาของการวางแผนลอบสังหารโจโฉ โดยพระญาติตังสินเป็นผู้มอบเข็มขัดของฮ่องเต้ที่มีคำสั่งลับให้จัดการโจโฉแก่เขา

แต่เล่าปี่รู้ดีว่าศักยภาพของตนไม่อาจทำได้สำเร็จ ถึงแม้จะมียอดฝีมืออย่างกวนอูและเตียวหุยอยู่ค้างกายก็ตามที ดังนั้นก่อนที่ภัยจะมาถึงตัว เขาจึงตัดสินใจชิ่งหนีออกมาด้วยการอ้างว่าจะไปปราบอ้วนสุด และเมื่อตีจากมาได้แล้วเขาก็ประกาศตนเป็นปรปักษ์กับโจโฉทันทีด้วยการเข้ายึดมณฑลชีจิ๋วมาเป็นของตน

โจโฉโกรธมากที่ถูกเล่าปี่หักหลัง และส่งกองทัพไปจัดการไล่ล่าเล่าปี่ จนเล่าปี่ต้องหนีเอาตัวรอดไปอยู่กับอ้วนเสี้ยว ส่วนกวนอูและเตียวหุยก็หนีไปคนละทิศละทาง

กวนอูถูกโจโฉจับได้ ทีแรกกวนอูไม่ยอมสวามิภักดิ์แต่เมื่อได้เตียวเลี้ยวมาช่วยกล่อมรวมกับว่าภรรยาสองคนของเล่าปี่นั้นอยู่ในความดูแลของกวนอู เขาจึงต้องยอมมาอยู่กับโจโฉ ส่วนโจโฉเมื่อได้กวนอูมาก็ตั้งให้เขาเป็นแม่ทัพคนสำคัญ

จากนั้นโจโฉก็เบนเป้าหมายใหม่ไปที่ภาคเหนือและเป็นการเริ่มเปิดฉากการศึกกับผู้ที่มีกำลังทหารใหญ่โตและดินแดนมากที่สุดในเวลานั้นอย่างอ้วนเสี้ยว

การศึกกับอ้วนเสี้ยวสำหรับโจโฉนั้นถือว่าเป็นการตัดสินว่าใครจะเป็นผู้ครอบครองดินแดนภาคเหนือและภาคกลางแต่ผู้เดียว ซึ่งถือเป็นจุดชี้ว่าอนาคตของโจโฉจะร่วงหรือจะรุ่งอย่างแท้จริง และโจโฉก็มีข้อเสียเปรียบในเรื่องกำลังทหารที่ฝ่ายอ้วนเสี้ยวมีมากกว่าชนิดทาบกันไม่ได้ เพราะโจโฉนั้นต้องแบ่งทหารบางส่วนไปคอยรับศึกด้านอื่น สาเหตุมาจากภูมิประเทศที่เขายึดดินแดนตรงกลางไว้ได้ทำให้เป็นเป้าโจมตีจากกองกำลังต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นซุนเซ็กและเล่าเปียวทางใต้ ม้าเท้งทางตะวันตกเฉียงเหนือ เตียวลู่และเล่าเจี้ยงทางตะวันตก และอ้วนเสี้ยวจากทางตอนเหนือ

แต่อ้วนเสี้ยวนั้นผิดกัน พื้นที่ของเขานั้นไม่ติดกับกองกำลังฝ่ายใดๆ ทำให้ไม่ต้องกระจายกำลังทหารไปรับศึกด้านอื่น และสามารถที่จะทุ่มกำลังทั้งหมดให้พุ่งเป้ามาที่โจโฉได้ ซึ่งความแตกต่างเรื่องจำนวนทหารนี้จะเห็นได้อย่างชัดเจนในภายหลังเมื่อกองทัพของเขาได้เผชิญหน้ากับกองทัพมหึมาหลายแสนคนของอ้วนเสี้ยว

เกือบลืมไป เตียวสิ้วที่เคยทำให้เตียนอุยและโจงั่ง บุตรชายเขาต้องตายไปนั้น ได้มาขอสวามิภักดิ์ ซึ่งโจโฉก็ตกลงยินยอมโดยเห็นแก่ประโยชน์เบื้องหน้า จึงยอมละความแค้นไปก่อน และทำให้ได้ตัวกาเซี่ยง กุนซืออัจฉริยะที่เคยวางแผนเล่นงานเขาเกือบตายมาแล้วเป็นพวกด้วย

ในการศึกกับอ้วนเสี้ยวนั้นได้เริ่มเปิดฉากขึ้นด้วยปลายพู่กัน โดยอ้วนเสี้ยวนั้นใช้ให้ตันหลิมซึ่งเป็นอาลักษณ์ที่มีความเก่งกาจในการเขียน ให้เขียนแถลงการณ์ด่าและประกาศความเลวของโจโฉจนไม่มีชิ้นดี และยังด่ารวมไปถึงพ่อและปู่ของโจโฉซะเละ จากนั้นจึงส่งไปให้แก่โจโฉ

ขณะนั้นโจโฉกำลังมีอาการปวดหัวอย่างรุนแรงจากโรคที่ภายหลังจะกลายเป็นต้นเหตุที่จะพรากชีวิตเขาไป นั่นคือโรคน้ำในสมอง

เมื่อโจโฉได้อ่านแถลงการณ์ที่ตันหลิมเขียนแล้ว ก็โกรธจัดจนกระทั่งหายปวดหัวไปเลย และสั่งว่าหากจับตันหลิมผู้นี้ได้ ต้องฆ่าทิ้งเสีย ซึ่งภายหลังเมื่อจับตัวตันหลิมได้ เขาได้สอบถามว่าทำไมตันหลิมต้องเขียนด่าถึงพ่อและปู่เขาด้วย ตันหลิมบอกว่าธนูนั้นเมื่อจะง้างแล้วต้องง้างให้สุด ในเมื่อเขาทำงานให้อ้วนเสี้ยวก็ต้องทำตามที่นายสั่งอย่างเต็มที่ โจโฉชอบใจในตัวตันหลิมจึงรับเขามาใช้งานแทนที่จะประหารอย่างที่ได้ตั้งใจไว้ในตอนแรก

จากนั้นสงครามระหว่างโจและอ้วนก็เริ่มขึ้นที่ท่าข้ามแปะแบ๊ โดยในการศึกครั้งนี้ช่วงแรกโจโฉเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำ เพราะแม่ทัพคนสำคัญของอ้วนเสี้ยวที่ชื่องันเหลียงสามารถตีกองทัพของโจโฉจนแตกพ่าย แม่ทัพของโจโฉหลายคนออกศึกปะทะกับงันเหลียงพ่ายแพ้ ทหารเสียขวัญ โจโฉจึงสั่งให้กวนอูออกรบและเขาก็สามารถจัดการกับงันเหลียงที่ได้ชื่อว่าเป็นยอดแม่ทัพคนหนึ่งของยุคลงได้อย่างไม่ยากเย็น

แถมในการศึกครั้งต่อมากวนอูยังสามารถจัดการกับบุนทิวแม่ทัพเอกของอ้วนเสี้ยวอีกคนลงได้ ชื่อเสียงของกวนอูจึงโด่งดังและเป็นที่หวาดกลัวของทหารข้าศึก แต่สามก๊กฉบับเฉินโซ่วและบางฉบับบันทึกว่ากวนอูไม่ได้สังหารบุนทิวแต่เป็นโจโฉที่ออกรบกับบุนทิวแล้วใช้กลศึกหลอกล่อจนบุนทิวพลาดท่าและถูกทหารรุมสังหาร ซึ่งไม่แน่ใจเช่นกันว่าเรื่องจริงเป็นเช่นไร

แต่กวนอูพบว่าเล่าปี่อยู่ในกองทัพของอ้วนเสี้ยว จึงตัดสินใจผละจากโจโฉกลับไปหาเล่าปี่ซึ่งโจโฉก็จำยอม เพราะได้มีสัญญาลูกผู้ชายกันไว้

ถึงจะเสียกวนอูไป แต่กองทัพของโจโฉก็ยังอุดมด้วยแม่ทัพอีกหลายคน จึงไม่ได้มีผลกระทบต่อกองทัพมากนัก และเขาก็ได้ตัดสินใจใช้ตำบลกัวต๋อเป็นฐานบัญชาการในการเผด็จศึกขั้นสุดท้ายกับอ้วนเสี้ยว

ทัพโจโฉเริ่มต้นด้วยการตั้งรับเพียงย่างเดียว และเป็นทัพของอ้วนเสียวที่ระดมยิงธนูเป็นห่าฝนใส่ทัพของโจโฉจนโงหัวไม่ขึ้น จนขวัญทหารของฝ่ายโจโฉตกอยู่ในสภาพย่ำแย่สุดขีด

สงครามคือการต่อสู้ของกำลังขวัญทหาร ถึงแจะมีจำนวนมากกว่า แต่หากกำลังขวัญที่จะต่อสู้ตกต่ำ ก็ไม่อาจจะเอาชนะทัพที่น้อยกว่าได้ นี่เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในการศึก เรื่องกลยุทธ์และความสามารถของแม่ทัพนั้นถือเป็นเรื่องรองลงมา

การโจมตีที่แทบจะไม่ให้โอกาสทัพของโจโฉได้หายใจของกองทัพอ้วนสี้ยวนั้นทำให้กำลังใจทหารของโจโฉลดต่ำลงเรื่อยๆ แต่ทุกอย่างมีสองด้านเสมอ

ทั้งที่ทัพของอ้วนเสี้ยวน่าจะเอาชนะได้ไม่ยาก จากการโจมตีราวพายุและกำลังทหารที่มีมากกว่า แต่ฝ่ายโจโฉกลับสามารถที่จะยันเอาไว้ได้ และยังคงมีกำลังใจที่จะต่อสู้ แบบนี้ฝ่ายที่จะเริ่มสูญเสียกำลังใจไปย่อมกลายเป็นฝ่ายทัพของอ้วนเสี้ยว

เมื่อชัยชนะที่ควรจะได้มาอย่างง่ายดาย กลับไม่เป็นตามคาด ประกอบกับลักษณะของตัวผู้นำทัพอย่างอ้วนเสี้ยวที่มีข้อเสียในเรื่องการตัดสินใจที่ไม่เด็ดขาด และความขัดแย้งบางอย่างที่ซ่อนอยู่ลึกๆภายในเหล่าแม่ทัพและกุนซือในกองทัพของอ้วนเสี้ยว ทำให้สถานการณ์เริ่มเปลี่ยนแปลง

เรื่องความเปลี่ยนแปลงภายในกองทัพนี้ซุนฮกเคยทำนายเอาไว้ และรวมกับคำแนะนำของกุยแก ทำให้โจโฉที่เดิมคิดจะถอยทัพ ตัดสินใจยื้อสู้ต่อ และทารของอ้วนเสี้ยวก็เริ่มที่จะเสียกำลังใจขึ้นมาบ้างที่บุกเท่าไหร่ก็ตีไม่แตกสักที

เขาฮิวซึ่งเป็นที่ปรึกษาสำคัญของอ้วยเสี้ยวได้แปรพักตร์มาหาโจโฉและบอกที่ตั้งกองเสบียงให้ทราบ ดังนั้นโจโฉจึงตัดสินใจบุกโจมตีกลับแบบสายฟ้าแลบและลองเผาเสบียงของอ้วนเสี้ยวในภาวะที่ทหารอ้วนเสี้ยวเริ่มเบื่อหน่ายที่บุกโจมตีไม่สำเร็จ ในเวลาเพียงชั่วคืนเดียว สถานการณ์การรบได้พลิกกลับมาทางโจโฉอย่างไม่น่าเชื่อ

อ้วนเสี้ยวแตกพ่ายและต้องถอยกลับอย่างยับเยิน โจโฉส่งกองทัพตามตีกระหน่ำทันทีจนอ้วนเสี้ยวต้องสูญเสียดินแดนริมฝั่งแม่น้ำฮวงโหไป และตรอมใจตายในภายหลัง

ว่ากันว่าหลังจากชนะศึกอ้วนเสี้ยวแล้ว ได้มีผู้หวังดีนำเอาจดหมายที่ฝ่ายอ้วนเสี้ยวส่งมาเพื่อชักชวนคนของฝ่ายโจโฉมาเขาดูเพื่อทำการลงโทษคนเหล่านั้น แต่โจโฉไม่ติดใจเอาความและให้เผาจดหมายเหล่านั้นทิ้งเสีย ด้วยศิลปะการผูกใจคนแบบนี้ ทำให้โจโฉได้ใจของผู้คนจำนวนมาก

หลายคนเคยประนามถึงการกระทำลักษณะนี้ของโจโฉว่าเป็นการเสแสร้งเพื่อซื้อใจคน แต่ถามกลับว่าแล้วเล่าปี่ที่ผู้คนยกย่องนักหนาก็ไม่ต่างกันไม่ใช่รึ การกระทำแต่ละอย่างของเล่าปี่ก็เป็นไปเพื่อการซื้อใจคนเช่นกัน เรื่องเหล่านี้เราพูดไม่ได้หรอกว่าเสแสร้งรึจริงใจ เพราะในความเสแสร้งนั้นบางครั้งมันก็มีความจริงใจปนอยู่ด้วย เช่นเดียวกับความจริงใจที่บางครั้งก็มีความเสแสร้งปนอยู่ ซึ่งเพื่อจะให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ตนต้องการแล้ว บางครั้งก็ต้องทำเรื่องพวกนี้ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่มีมากว่าพันปีจนถึงปัจจุบัน

เสร็จศึกอ้วนเสี้ยว เขาก็เริ่มหันมาทำการพัฒนาบ้านเมืองมากขึ้น โดยปรับปรุงระบบการศึกษาในเขตปกครองให้ขยายไปมากที่สุด และฟื้นฟูเศรษฐกิจที่เหลวแหลกกว่าหลายสิบปีในสมัยของพระเจ้าเลนเต้ให้กลับมาได้อีกครั้ง

จากนั้นเมื่อปี ค.ศ.206 โจโฉสามารถปราบปรามตระกูลอ้วนที่เหลืออยู่ได้อย่างเด็ดขาด และปีต่อมาก็ได้ยกทัพปราบปรามเผ่าวูหวนซึ่งเป็นชนเผ่านอกด่าน โดยอาศัยเตียวเลี้ยวเป็นทัพหน้า เข้าตีทัพของเผ่าวูฮวนจนกระเจิง ส่วนทายาทตระกูลอ้วนเช่นอ้วนซงและอ้วนฮีที่หนีไปก็ถูกสังหาร ทำให้เขากลายเป็นผู้ปกครองเพียงหนึ่งเดียวของภาคเหนือและภาคกลาง มีกำลังทหารเข้มแข็งที่สุดแม่ทัพกุนซือมากมายที่สุดและมีดินแดนปกครองมากที่สุดในประเทศจีนเวลานั้น

ตอนนี้โจโฉอายุ 52 ปี ถือว่ามีวัยวุฒิและประสบการณ์เพียบ บารมีของเขาก็ยิ่งใหญ่ขนาดที่กลบรัศมีฮ่องเต้ ดังนั้นจุดมุ่งหมายในการรวมประเทศของเขาก็เริ่มที่จะใกล้ความจริงเข้าไปทุกที

ศัตรูสำคัญที่เหลืออยู่ตอนนี้ก็มี ม้าเท้ง เล่าเปียว เล่าเจี้ยง เตียวลู่ แต่ที่แข็งแกร่งจริงๆในเวลานั้นก็คือซุนกวนที่ครองความยิ่งใหญ่ทางใต้ ดังนั้นเป้าหมายต่อไปของโจโฉจึงอยู่ที่การปราบภาคใต้

แต่เขาหารู้ไม่ว่าศัตรูคนสำคัญยังมีอยู่อีกคน แม้ว่าตอนนี้จะไม่มีเมืองเป็นของตนเองแต่ในอนาคตคนผู้นี้จะกลับมาขัดขวางงานใหญ่ของเขาอีกครั้งนั่นคือเล่าปี่


เล่าปี่ได้หนีไปอยู่กับเล่าเปียวที่เกงจิ๋ว และได้รับมอบดูแลเมืองซินเอี๋ยอันเป็นเมืองหน้าด่านเพื่อรับมือกับกองทัพโจโฉในอนาคตและในปีนี้เองเล่าปี่ก็ได้เชิญชายซึ่งเป็นคู่แค้นคนใหม่ของโจโฉอีกคนให้ลงมากจากเขา นั่นคือขงเบ้ง เพียงแต่เขาคนนี้เป็นคู่แค้นที่โจโฉไม่เคยได้พบหน้ากันสักครั้งในชีวิต

ปี ค.ศ. 208 เมื่อภาคเหนือและกลางสงบราบคาบแล้ว เขาก็ไม่รอช้าตระเตรียมกำลังพลเพื่อลงไปสู่เมืองเกงจิ๋วของเล่าเปียว ซึ่งถือว่าเป็นเมืองอันเป็นประตูสำคัญในการลงสู่ภาคใต้

และในปีนี้เองเขาก็ได้รับตำแหน่งสำคัญจากพระเจ้าเหี้ยนเต้นั่นคือตำแหน่งมหาอุปราชหรือนายกรัฐมนตรีแห่งราชวงศ์ฮั่นตะวันออก ซึ่งเป็นจุดเริ่มของความยิ่งใหญ่และความทรราชย์ในฐานะวีรบุรุษคนโฉดแห่งยุค

ประวัติและลักษณะนิสัยตัวละคร เรื่องสามก๊ีก ตอน กวนอูไปรับราชการกับโจโฉ

ประวัติและลักษณะนิสัยตัวละคร เรื่องสามก๊ีก ตอน กวนอูไปรับราชการกับโจโฉ

Posted on ธันวาคม 22, 2013 by Harae0_04
ประวัติและลักษณะนิสัยตัวละครรูปภาพ


       1. โจโฉ: เป็นชาวตำบลเจี้ยวจวิ้น เมืองเพ่ยโก้วะ ( ตำบลเจียวก๋วน เมืองไพก็ก ) มณฑลเจียงซู มีชื่อรองว่า เหมิ่งเต๋อ เดิมแซ่แฮหัว ( เสี้ยโหว ) แต่เนื่องจากโจโก๋ผู้บิดา เป็นลูกเลี้ยงของเฉาเถิง ขุนนางตำแหน่งจงฉางซื้อ จึงเปลี่ยนแซ่เป็นเฉา ( โจ ) ด้วย สูง 7 ฟุต คิ้วเล็ก หนวดยาว มีไหวพริบดีเลิศ ชอบสุรานารี ชำนาญในพิชัยสงคราม มีสติปัญญสูงกว่าคนธรรมดา มีความรู้ทางอักษรศาสตร์ เคยแต่งตำราพิชัยสงครางเล่มหนึ่งชื่อว่า เหมิ่งเต๋อชินชู แต่ถูกสบประมาทจากเตียงสงว่า ลอกขี้ปากคนโบราณมาก็สั่งให้ทำลายตำรานั้นเสีย ในสามก๊กไทย โจโฉดำรงตำแหน่งมหาอุปราช ในสามก๊กจีน โจโฉดำรงตำแหน่ง ไจเสี่ยง ซึ่งสามก๊กอังกฤษแปลว่า สมุหนายก ( Prime Minister ) สามารถควบคุมพระเจ้าเหี้ยนเต้ไว้ในอำอาจอย่างเด็ดขาด พระเจ้าเหี้ยนเต้พยายามกู้พระราชอำนาจ 2 ครั้ง ก็ถูกโจโฉจับได้ทุกที และลงโทษผู้ร่วมคบคิดอย่างรุนแรงที่สุด ถึงกับจับพระมเหสีไปฆ่า และยกลูกสาวของตนให้เป็นพระมเหสีแทน เป็นผู้มีอำนาจมากที่สุดในแผ่นดิน สามารถปราบเจ้าผู้ครองแคว้นต่างๆได้เกือบหมด เหลือเพี่ยงง่อก๊กของซุนกวน กับจกก๊กของเล่าปี่เท่านั้น ทำทีจะตั้วตัวขึ้นมาเป็นกษัตริย์ จึงสถาปนาตัวขึ้นเป็น จิ้นอุ้ยอ๋อง ( วุยอ๋อง ) ประกอบด้วยเครื่องราชอิสริยยศทั้ง 9 เป็นโรคเส้นประสาทอย่างแรง ปวดศรีษะจนกระทั้งตาย เป็นการตายอย่างทรมานที่สุด สิ้นชีพที่เมืองลกเอี๋ยงอายุ 66 ปี ศพฝังที่เกาหลิง มณฑลส่านซี เมื่อโจผีผู้บุตร แย่งราชสมบัติได้จากพระเจ้าเหี้ยนเต้ ตั้งตัวเป็นพระมหากษัตริย์องค์ใหม่ ได้สถาปนาโจโฉผู้ตายขึ้นเป็น อู่หวงตี้ ( จักรพรรดิ ) ปฐมบรมกษัตริย์ราชวงค์วุย ภรรยาเดิมแซ่ติ้ง ไม่มีบุตรต่อกัน ภรรยาคนที่สอง ชื่อเล่าซี มีบุตรชายคนนึงชื่อโจงั่ง ตายในการรบเมืองอ้วนเซีย ภรรยาคนที่สามชื่อเปียนซี มีบุตรชาย 4 คนชื่อ โจผี โจเจียง โจสิด และโจหิม นางเปียนซีเป็นที่รักของโจโฉมาก และได้เลื่อนที่ขึ้นเป็นภรรยาหลวง



     2. เล่าปี่: เป็นเชื้อพระวงค์ฮั่น สืบสกุลจากเล่าเส็ง( หลิวเสิ้ง ) ผู้เป็นอ๋องครองเมืองจงซาน บิดาชื่อเล่าเหง ( หลิวเจิ้ง ) มีบรรดาศักดิ์เป็นโหว ( พระยา ) ครองเมืองตุ้นกวน ( จวอเสี้ยน ) มณฑลเหอเป่ย ขาดส่งเครื่องราชบรรณาการเซ่นบรรพบุรุษ จึงถูกปลดออกทางราชการ (เครื่องราชบรรณาการที่กล่าวนั้นเรียกว่า จ้อโฉว เป็นเงินที่ขุนนางต้องหามาถวายกษัตริย์เป็นประจำปี ตามความสำคัญของตำแหน่ง ถ้าหามาถวายไม่ได้ ก็ถูกปลดฐานหย่อนความสามารถ ) เมื่อบิดาสิ้นชีพแล้ว เล่าปี่อยู่กับมารดาที่หมู่บ้านเล่าซองฉุน ( โหวงซางชุน ) เมืองตุ้นกวน ทอเสื่อและสานรองเท้าขายเลี้ยงชีวิต สูง 8 ฟุต หูยาน มือยาวเลยเข่า ตาชำเลืองเห็นถึงหู หน้าขาวราวหยก ริมฝีปากแดงดั่งทาชาด ใจคอกว้างขวาง สุภาพเรียบร้อย เยือกเย็น มีความกตัญญู พูดน้อย ยิ้มน้อย ดีใจหรือเสียใจไม่แสดงออกให้ปรากฏ มีชื่อรองว่า เสียนเต๋อะ แปลว่า ผู้มีคุณธรรมอันประเสริฐ ชำนาญในการใช้กระบี่ เหน็บกระบี่คู่ติดตัวเสมอ สาบานเป็นพี่น้องกับกวนอูและเตียวหุย พยายามสร้างตัวขึ้นจนกระทั้งได้ครองแคว้นจกก๊ก            ( เสฉวน ) เมื่อโจผีล้มราชวงค์หั้น ตั้งตัวเป็นกษัตริย์ เล่าปี่ก็ตั้งตัวเป็นกษัติรย์ราชวงศ์ฮั่นสืบต่อไป ทางประวัติศาสตร์เรียกพระนามว่า เซียนจู่ ( สามก๊กไทยเรียก เจี๋ยงบู๊ ) ต่อมาได้ยกทัพไปปราบง่อก็กแก้แค้นแทนกวนอู แต่พ่ายแพ้ยับเยิน ประชวนสิ้นพระชนม์ที่เมืองเป็กเต้เสีย ( ไป๋ตี้เฉิง ) มณฑลเสฉวน พระศพฝังไว้ที่เมืองฮุ้ยหลิง ภายหลังได้รับการสถาปนาขึ้นเป็นเจ้าเล่ย์หวงตี้ ( จักรพรรดิ )


      3. ซุนกวน: ผู้เป็นบุตรของซุนเกี๋ยน เป็นน้องชายของซุนเซ็ก เกิดจากนางง่อฮูหยิน มารดาเดียวกัน มีชื่อรองว่า จงโหมว คางสี่เหลี่ยม ปากใหญ่ ตาสีเขียว หนวดสีน้ำตาล สติปัญญาดี จิตใจดี รักความเป็นธรรม มีความรู้กว้างขวางทั้งวิชาทหารและการปกครอง ได้ครองอำนาจในแว่นแคว้นกังตั๋งสืบต่อจากซุนเซ็กพี่ชาย อายุน้อยกว่า โจโฉ กับ เล่าปี่มาก อาศัยความรุ่งเรืองของการค้าขายติดแม่น้ำ สร้างความแข็งแกร่ง ให้กับก๊กตัวเอง ได้ใช้ชื่อว่า ง่อก๊ก  ได้ร่วมกับเล่าปี ขงเบ้ง โจมตีทัพเรือโจโฉแตกที่เซ็กเพ็ก ( ชื้อปี้ ) ซึ่งเป็นประวัติการณ์ที่สำคัญยิ่งและทำให้แคว้นกังตั๋งเข้มแข็งมั่นคงยิ่งขึ้นเป็นอันมาก ภายหลังพระเจ้าโจผีทรงแต่งตั้งเป็นเงาอ๋อง เพื่อกีดกันมิให้กังตั๋งร่่วมเป็นพันธมิตรกับเล่าปี ซุนกวนดำรงตำแหน่งเป็นเงาอ๋องอยู่ 7 ปี จึงตั้งตัวเป็นกษัตริย์ ณ เมืองเกี๋ยนเงียบ ( นานกิง ) เมื่อปี พ.ศ. 772 ( ค.ศ. 229 ) ครองราชย์สมบัติอยู่ 24 ปี จึงสิ้นพระชนม์ เมื่อสิ้นพระชนม์แล้ว ได้รับการสถาปนาขึ้นเป็น ต้าหวงตี้ ( มหาจักรพรรดิ )


      4. กวนอู: เป็นชาวตำบลเจ่ย์เหลียง ( ไก่เหลียง ) เมืองเหอตง ( ฮอตั๋ง ) มีชื่อรองว่า หวินฉาง ( หุนเตี๋ยง ) สูง 9 ฟุต หนวดยาว 2 ฟุต ใบหน้าเหมือนผลพุทรา ริมฝีปากแดงเหมือนทาชาด ตาดั่งนกหงส์ คิ้วดั่งตัวหนอนไหม เป็นคนไว้ตัวต่อคนที่สูงศักดิ์ แต่ถ่อมตัวต่อคนที่ต่ำศักดิ์ สู้กับคนที่เก่งกว่า ไม่รังแกคนที่อ่อนแอกว่า รู้คุณคน เจ็บแล้วจำจนตาย มีศีลมีสัตย์ รู้การทหาร ชำนาญในการใช้ง่าวเป็นอาวุธ ชอบอ่านประวัติศาสตร์ชุนชิว ( คือประวัติศาสตร์ตอนราชวงค์โจววุ่นวายแตกแยกกันภายใน ) เป็นพี่น้องร่วมสาบานกับเล่าปี่ เตียวหุย ช่วยกันตั้งตัวเป็นใหญ่ในแผ่นดิน ไม่ทอดทิ้งกัน มีชื่อเสียงมากตอนหักด่านทั้ง 5 หนีโจโฉ และฆ่าทหารเอกของโจโฉเสีย 6 คน คือ ขงสิ้ว เบงทัน ฮันฮก เปี๋ยนฮี ออกเซ็ก จินกี๋ เป็นหนึ่งในห้าทหารเสือของขงเบ้ง ได้เป็นผู้ครองแคว้นเกงจิ๋ว ภายหลังถูกอุบายของลิบอง แม่ทัพง่อก๊ก ยึดเกงจิ๋วไป และถูกจับตัวได้ที่ช่องเขาเจาสัน นอกเมื่องเป๊กเสีย ( ไหมเฉิง ) มณฑลหูเป่ย เนื่องจากไม่ยอมสวามิภักดิ์ต่อซุนกวน จึงถูกประหารชีวิต ตายแล้วได้รับบรรดาศักดิ์เป็น จงอี้โหว ( ขุนนางชั้นพระยา ) ศึรษะของกวนอู ซุนกวนส่งไปให้โจโฉ เพื่อป้ายความรับผิดชอบให้พ้นตัว โจโฉให้ฝังไว้ที่ริมประตูเมืองลกเอี๋ยงด้านทักษิณ

5. เตียวหุย: เป็นชาวเมืองตุ้นกวน ( จวอเสี้ยน ) มณฑลเหอเป่ย มีช่อรองว่า จี้เต๋อ ( สามก๊กไทยเรียก เอ๊กเต๊ก ) ร่างสูง 8 ฟุต ศรีษะคล้ายเสือดาว ตากลมใหญ่ คางนกนางแอ่น หนวดเสื่อโคร่ง เสียงดังฟ้าลั่น มีกำลังวังชาราวม้าห้อตะบึง จิใจรุนแรงราวไฟ มีศีลสัตย์หนักแน่นราวภูเขา เคารพผู้มีคุณธรรม เมตตาต่อผู้ยาก มีอาชีพขายสุราและฆ่าหมูขาย ถือทวนยาว 10 ฟุตเศษเป็นอาวุธ สาบานเป็นพี่น้องกับเล่าปี่ และกวนอู แล้วออกศึกร่วมกัน เพื่อสร้างตัวสร้างชาติ เริ่มแต่ปราบพวกโจนโพกผ้าเหลือง จนในที่สุดสามารถตั้งตัวขึ้นได้ที่แคว้นเสฉวน และเตียวหุยได้กินเมืองลองจิ๋ว ( ปาซี ) ครั้นกวนอูถูกซุนกวนฆ่าตาย พระเจ้าเล่าปี่โกรธ ยกทัพไปรกซุนกวน เตียวหุยยกตามไปด้วย เตียวหุยเร่งรัดทหารเกินไป ตกกลางคือ ฮอมเกียงกับเตียวตัดนายทหารในบังคับบัญชา เห็นเตียวหุยเมาเหล้าหลับอยู่ก็เข้าไปแทนตาย แล้วตัดศีรษะนำไปสวามิภักดิ์ต่อซุนกวน เตียวหุยตายเมืออายุ 50 ปี ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็น หวนโหว ( พระยา )

       6. ขงเบ้ง: เป็นชาวตำบลหยังตู เมืองหลังเอ๋ย์มณฑลซานตุง มีชื่อรองว่า ข่งหมิง ( ขงเบ้ง ) เป็นผู้สืบสกุลจากจูเก๋อฟง ผู้มียศเป็นซือลี้เจี้ยวอุ้ย ใน    ราชวงค์หั้น สูง 8 ฟุต หน้าขาวนวลเหมือนหยกน้ำหนึ่ง โพกผ้ามีไหมห้อยระย้า ถือพัดขนนกเป็นนิจ เป็นผู้รักความยุติธรรม ซื่อตรง เปิดเผย รักความสงบ และความสันโดษ มีความรู้ความสามารถอย่างยอดเยี่ยม ชำนาญในพิชัยสงครามราวเทวดา เบื่อความวุ่นวายในประเทศ จึงหลบไปทำไร่ไถนาอยู่ที่เมืองหนานหยัง ( ลำหยง ) ณ เขาโงลังกั๋ง ชาวบ้านขนานนามว่า อาจารย์ฮกหลง ( มักกรซ่อนกาย ) เล่าปี่รู้ข่าวจากซีซี อุตส่าห์ไปหาถึงสามครั้งสามหน ขอเชิญตัวมาช่วยกู้แผ่นดิน จึงยอมลงมาช่วยเล่าปี่ ดำรงตำแหน่งไจเสี่ยง ( สมุหนายก ) ของพระเจ้าเล่าปี่ และพระเจ้าเล่าเสี้ยนแห่งจกก๊ก คำพูด คำสอน หนังสือ และคำกราบบังคมทูลมีจำนวนมากมาย มีผู้รวบรวมเป็นชุด จำนวน 24 เล่ม ออกศึก ณ บริเวณเขากิสาน ( ฉีซาน ) ถึง 6 ครั้ง เพื่อปราบวุยก๊ก แต่มีอุปสรรค ถึงแก่กรรมในสนามรบ ที่อู้จ้าง ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของเมืองเม่ยอู่ มณฑลส่านซี ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็น อู่เซียงโหว ( พระยา ) ตายแล้วได้เลื่อนเป็น จงอูโหว


     7. สุมาอี้: เป็นชาวอำเภออุน เมืองเหอเน่ย ( โห้ลาย ) มณฑลเหอหนาน มีฉายาว่า ชงต๋า มีบุคคิกลักษณแปลกกว่าคนธรรมดา แววตาคมราวเหยี่ยว ท่าทางราวสุนัขจิ้งจอก เป็นคนฉลาดเฉียบแหลม ชำนาญพิชัยสงคราม เป็นคู่ปรับที่ร้ายแรงที่สุดของขงเบ้ง ทำให้ขงเบ้งไม่อาจเข้ายึดวุยก๊กได้ ทั้งๆที่ได้ใช้ความพยายามอย่างแสนสาหัส บางครั้งก็เกือบจะถูกสุมาอี้จับตัวได้ มีบุตรสองคน คือสุมาสูกับสุมาเจียว ตำแหน่งสุดท้ายของสุมาอี้ คือเซงเสี่ยง ( ฉบับอังกฤษแปลว่า Prime Minister คือ สมุหนายก ) กับได้รับพระราชทานเครื่องราชอิสริยาภรณ์ทั้ง 9 ซึ่งเรียกว่า จิ่วซิ ( สามก๊กภาษาอังกฤษแปลว่า Nine Gifts ) สุมาอี้สิ้นชีพที่เมืองลกเอี๋ยง หลานชายแย่งราชบัลลังก์ได้จากพระเจ้าโจฮวน ตั้งตัวเป็นกษัตริย์แล้ว ได้สถาปนาสุมาอี้ขึ้นเป็นเซวียนตี้ ( จักรพรรดิ )

      8. จูล่ง: ป็นชาวตำบลเจิงติ้ง เมืองฉางซัน ( เสียงสัน ) มณฑลเหอเป่ย มีชื่อรองว่า จื่อหลง ( จูล่ง ) สูง 8 ฟุต คิ้วดง ตาโต หน้าผากกว้างโหนก เป็นคนซื่อ สุภาพเรียบร้อย กล้าหาญอย่างน่าอัศจรรย์ ชำนาญในการใช้ทวนเป็นอาวุธ เดิมอยู่กับอ้วนเสี้ยว เห็นอ้วนเสี้ยวไม่มีสัตย์ จึงไปอยู่กับกองซุนจ้าน แล้วชอบพอรักใคร่เล่าปี่ผู้เป็นมิตรของกองซุนจ้าน ครั้งกองซุนจ้านถูกอ้วนเสี้ยวฆ่าตาย จูล่งจึงไปอยู่กับเล่าปี่ ทำการรบมีความชอบมากมาย การรบที่ทำให้จูล่งมีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดคือ การรบที่เตียงปั่นเกี้ยว ( ฉางปั่นเฉียว ) นอกเมืองตงหยง ( ตังหยัง ) มณฑลหูเป่ย ซึ่งจูล่งแสดงความกล้าหาญ พาอาเต๊า บุตรเล่าปี่แหวกวงล้อมของโจโฉหนีรอดไปได้อย่างหวุดหวิด เป็นผู้ตีเมืองฮุยเอี๋ยน ( กุ้ยหยัง ) มณฑลหูหนาน ได้ด้วยกำลังทหารสามพัน เตียวหอมเจ้าเมืองจะยกนางฮวนซี พี่สะใภ้ให้เป็นภรรยาก็ไม่รับ อ้างว่าเล่าปี่ยังตั้งตัวไม่ได้ จึงไม่ขอมีภรรยา เป็นผู้ชิงตัวอาเต๊าจากนางซุนฮูหยินคืนมาได้ ขณะที่นางซุนฮูหยินถูกซุนกวนลวงให้กลับกังตั๋ง อ้างว่ามารดาเจ็บหนัก เป็นกำลังสำคัญของขงเบ้งในการปราบเบ้งเฮก เบ้งฮิว ในมณฑลยูนาน พระเจ้าเล่าปี่ตั้งให้เป็น 1 ใน 5 ทหารเสือ เมื่อตาย ขงเบ้งร้องไห้จนสลบ บอกว่าแขนซ้ายพระเจ้าเล่าเสี้ยนขาดแล้ว ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็น ซุ้นผิงโหว ( พระยา )


     9. ตั๋งโต๊ะ: เป็นชาวอำเภอหลินเถา เมืองหลงซี ( หลงเส ) มณฑลกานซุ มีชื่อรองว่า จ้งอิ่ง รู้ร่างล่ำสันใหญ่โต มีกำลังบ่าเหนือคนอื่น ชำนาญการขี่ม้ายิงเกาทัณฑ์ ใจคอเหี้ยมเกรียม มักมากในกามารมณ์ บิดาเป็นนายอำเภอหลินเถา เมื่อเกิดการกำเริบของโจรโพกผ้าเหลือง ตั้งโต๊ะได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้บัญชาการปราบปราม แต่ทำการไม่สำเร็จ ต้องติดสินบนขันทีทั้ง 10 จึงรอดจากพระราชอาญา ได้รับแต่งตั้งเป็นผู้บัญชาการทหารประจำดินแดนภาคตะวันตก ณ เมืองซีหลง ( คือหลงซี ) ต่อมาโฮจิ๋นพี่นางโฮเฮา เรียกเข้ามาช่วยระงับความวุ่นวายในราชธานีลกเอี๋ยง ตั๋งโต๊ะเลยยึดอำนาจในเมืองหลวง ถอดหองจูเปียนออกจากราชบัลลังก์ ตั้งหองจูเหียบเป็นกษัตริย์ ทรงพระนามว่าพระเจ้าเหี้ยนเต้ ภายหลังเลยหาเหตุฆ่าหองจูเปียนกันโฮเฮา ราชมารดาเสียเลย แล้วแต่งตั้งตัวเป็นเซียงก๊ก ( สมุหนายก ) ครองอำนาจเหนือพระเจ้าเหี้ยนเต้ อ้วนเสี้ยวกับโจโฉและหัวเมืองต่างๆจึงยกทัพมาปราบ ตั๋งโต๊ะสู้ไม่ได้เผาเมืองลกเอี๋ยงเสีย แล้วย้ายราชธานีไปตั้งที่เมืองเตียงฮัน มณฑลส่านซี อ้องอุ้นขุนนางผู้ใหญ่ซึ่งภักดีกษัตริย์จึงวางอุบาย ส่งเตียวเสี้ยนสาวสวยเป็นนกต่อเข้าไปยุให้ตั๋งโต๊ะแตกคอกับลิโป้ทหารเอก ลิโป้จึงฆ่าตั๋งโต๊ะตาย เอาศพตระเวนรอบเมือง แล้วเอาประจานไว้ที่ทางสามแพร่ง ฟันชุดใส่สะดือ เอาไฟจุดตามต่างตะเกียง ภายหลังมีผู้ภักดีเอาศพไปฝังที่เมืองเม่ยอู่ แต่ก็ถูกฟ้าผ่า พายุพัดฝนตกหนัก ทำลายกระดูกหมดสิ้นไป


     10. ลิโป้: เป็นชาวเมืองอู่เหยียนจิ่วเหยียน ( ปัจจุบันคืออำเภออู่เหยียน มณฑลซานสี ) มีชื่อรองว่า เฟิงเซียน รูปร่างสง่าผ่าเผย มีกำลังบ่ายิงเกาทัณฑ์ และช่ำชองการขี่ม้ายิ่งกว่าคนอื่นๆ แต่เป็นคนสับปลับ มักมากในสุรานารี ถือเอาแต่ประโยชน์ตนเป็นที่ตั้ง เตียวหุยผู้เป็นปฏิบักษ์ประณานว่า ลิโป้เป็นลูกสามพ่อ เพราะมีพ่อที่ให้กำเนิด ต่อมาเข้ารับราชการเป็นทหารองครักษ์ของเต๊งหงวน ผู้ครองแคว้นเกงจิ๋วก่อน ประจบเรียกเต๊งหงวนว่าพ่อ พอตั๋งโต๊ะติดสินบนก็ทรยศ ตัดศีรษะเต๊งหงวนไปให้ตั๋งโต๊ะ แล้วฝากตัวอยู่กับตั๋งโต๊ะ เรียกตั๋งโต๊ะว่าพ่ออีก ไม่ช้าก็ฆ่าตั๋งโต๊ะเสีย แยกเอานางเตียวเสี้ยนมาเป็นเมียตามอุบายของอ้องอุ้นหลังจากนั้นได้รับพระราชทานยศเป็นเฟิ้นอุยเจียงจวิน ( นายพล ) และได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นอุนโหว ( พระยา ) เป็นบำเหน็จความชอบที่ได้ฟื้นอำนาจของกษัตริย์ให้พระเจ้าเหี้ยนเต้ ครั้นลิฉุย กุยกีนายทหารของตั๋งโต๊ะแย่งอำนาจในเมืองหลวงได้อีกโดยฆ่าอ้องอุ้นเสีย ลิโป้หนีไปพึ่งอ้วนสุด อ้วนเสี้ยว แต่ถูกตระเพิด จึงไปพึ่งเตียวเอี๋ยน เจ้าเมืองเซียงต๋ง แล้วดำเนินการแผ่อำนาจต่อไป โจโฉกับอ้วนเสี้ยวร่วมกันปราบ ลิโป้ต้องไปขอพึ่งเล่าปี่อยู่ที่ซีจิ๋ว มิช้ามินานก็ทรยศต่อเล่าปี่ ยึดอำนาจในชีจิ๋วไว้เสียเอง ในที่สุดโจโฉจับตัวได้ที่เมืองแห้ฝือ ( เสี้ยเผย ) มณฑลเจียงซู จึงเอาไปแขวนคอแล้วตัดศรีษะเสียบประจานไว


       11.จิวยี่: เป็นชาวเมืองอำเภอซู เมืองหลูเจียง ( โลกั๋ง ) มณฑลอันฮุย มีชื่อรองว่า กงจิน รูปร่างสง่างาม จิตใจกว้างขวาง มีความรู้ความสามารถทางทหาร ชำนาญการดนตรี และติดจะเจ้าชู้ ภรรยาชื่อเสียวเกี้ยว เป็นบุตรคนที่สองของเฉียวกง ชอบพอกับซุนเซ็ก เรียกซุนเซ็กว่าพี่ ร่วมมือกันสร้างอำนาจในกังตั๋งเป็นผลสำเร็จจึงได้เป็นเจี้ยนอุยจงหลังเจี้ยง ( นายทหารรององครักษ์ ) บัญชาการทหารอยู่ที่ด่านปาขิว ในมณฑลเจียงสี เมื่อซุนเซ็กตายแล้ว ได้ร่วมมือกับซุนกวนสร้างอำนาจต่อไป จนสามารถตีทัพเรือโจโฉที่เซ็กเพ็ก ( ชื้อปี้ ) ทำให้มีชื่อเสียงโด่งดังยิ่ง ถึงแก่กรรมเมื่ออายุ 36 ปี ที่ด่านปาขิว ความในหนังสือสามก๊กว่า ขงเบ้งลวงจิวยี่ให้โกรธแค้นอย่างถึงขนาดถึง 3 ครั้งและตายด้วยความแค้นนั้น “จิวยี่คิดแค้นในใจนัก จึงแหงนหน้าขึ้นดูฟ้าแล้วร้องว่า เทพยดาองค์ใดหนอซึ่งให้เราเกิดมา แล้วเหตุใดจึงให้ขงเบ้งเกิดมาด้วยเล่า” แต่เรื่องเหล่านี้ไม่มีปรากฏในพระราชพงศาวดารจีน เป็นเรื่องแต่งขึ้นเพิ่มเติม


   12 . งักจิ้น: เป็นชาวเมืองหยังผิง ในเขตอุ้ยโก้วะ มีฉายาว่า อุ๋ยเชียน รูปร่างเล็ก เตี้ย แต่จิตใจห้าวหาญเข็มแข็ง ความดิดดี รอบคอบ รับราชการเป็นทหารอยู่ในบังคับบัญชาของโจโฉ เป็นที่เชื่อถือของโจโฉยิ่งนัก ออกรบแนวหน้าหลายครั้ง มีความชอบได้เลือนยศเป็นเจ๋อชงเจียงจวิน (นายพล) ป่วยตาย แล้วได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็น อุยโหว ( พระยา )



รูปภาพ

     13. กุยแก: เป็นชาวตำบลหยังตี๋ หรือหยังจ่าย เมืองอิ่งชวน มณฑลเหอหนาน มีชื่อรองวา ฟังเสี้ยว เป็นที่ปรึกษาของโจโฉที่สำคัญที่สุด ตั้งแต่สมัยโจโฉตั้งตัวใหม่ๆ มีตำแหน่งเป็นเจิ้นตงเจียง ( นายทหารพิทักษ์ภาคตะวันออก ) เป็นผู้แนะนำให้โจโฉโจมตีทำลายอ้วนเสี้ยวผู้ครองแคว้นกิจิ๋ว ทั้งๆที่โจโฉกำลังน้อยกว่า เพราะเห็นว่าคนอย่างอ้วนเสี้ยวเลี้ยงคนไม่เป็น มีทหารมากก็เหมือนมีน้อย เมื่อโจโฉยกทัพไปตีแคว้นกิจิ๋วตามคำแนะนำของกุยแก ก็ประสบชัยชนะอย่างงดงามแต่กุยแกซึ่งไปด้วยป่วยตายกลางทาง ก่อนตายได้เขียนจดหมายแนะนำโจโฉว่า อ้วนฮี อ้วนซง บุตรอ้วนเสี้ยวที่หนีไปพึ่งกองซุนของในเลียวตังนั้น ขอให้โจโฉอย่ายกทัพไปตีเลียวตังเพราะกองซุนของคงจะตัดศีรษะอ้วนฮี และอ้วนซงส่งมาเอง ซึ่งการณ์ก็เป็นไปเช่นนั้นจริงๆ เข้ารับข้าราชการอยู่กับโจโฉตั้งแต่อายุ 27 ปี เป็นเวลา 11 ปี ถึงแก่กรรมเมื่ออายุ 38 ปี ศพฝังที่ราชธานีฮูโต๋ มีตำแหน่งราชการเป็นจวินจี้จิ่ว ตายแล้วได้รับบรรดาศักดิ์เป็นเจินโหว ( ขุนนางชั้นพระยา )


     14. กำฮูหยิน:เป็นชาวเมืองไพก๊ก มณฑลเจียงซู เป็นภรรยาหลวงของเล่าปี่ ให้กำเนิดอาเต๋า (ซึ่งต่อมาเป็นพระเจ้าเล่าเสี้ยน) ที่เมืองซินเอี๋ย ถึงแก่กรรมที่เมืองเกงจิ๋ว หลังจากเล่าปี่ยึดแคว้นนั้นไว้ได้ เมื่ออาเต๋าเป็นกษัตริย์แล้ว ได้สถาปนาราชอิสริยยศให้เป็น เจ้าเล้ว์หวงโฮ้ว(ตำแหน่งฮองเฮา) พระศพฝังไว้ที่ลำกุ๋น ต่อมาเมื่อ พ.ศ. 765 ( ค.ศ. 222 ) ได้ย้ายพระศพไปฝังไว้ที่แคว้นจก(เสฉวน)


    15. เคาทู:เป็นชาวอำเภอเจียว ในเมืองเจี้ยวโก้วะ (เจียวก๊ก) มณฑลอันฮุย มีชื่อรองว่า จังคัง เมื่อโจรโพกผ้าเหลืองก่อการกำเริบขึ้น ได้พาครอบครัวและสมัครพรรคพวกประมาณ 500 คน ไปอยู่ถ้ำที่เอ๊กจิ๋ว ต่อมาโจโฉยกทัพมาปราบคณะโพกผ้าเหลือง ได้พบกับเคาทู เคาทูรบกับเตียนอุย ทหารเอกโจโฉ ไม่แพ้ไม่ชนะกัน โจโฉชอบใจเกลี้ยกล่อมเอามาทำราชการ ตั้งให้เป็นตำแหน่งโตวเว่ย ( สามก๊กไทยเรียกว่า โตอุ้ย และ แปลว่า นายทหารเอก ที่จริงตำแหน่งนี้เป็นนายทหารองครักษ์ ) เคาทูเป็นคนซื่อสัตย์ และเคร่งครัดต่อหน้าที่ วันหนึ่งถือทวนรักษาหน้าห้องนอนของโจโฉ โจหยินน้องชายโจโฉจะเข้าหาโจโฉในห้อง เคาทูไม่ยอมให้เข้า โจหยินโกรธ เกิดวิวาทกับเคาทู ได้ยินถึงโจโฉ ก็สรรเสริญว่าปฏิบัติหน้าที่ถูกต้อง เป็นคนมีกำลังมาก เคยดึงหางโคคู่หนึ่ง ลากกลับถ้ำโดยง่าย ตำแหน่งสุดท้ายเป็นจิ้นอุยเจียงจวิน ( นายพล )


    16.ซิหลง: เป็นชาวเมืองตำบลหยังจวิ้น เมืองเหอตง มณฑลซานสี มีฉายาว่า กงหมิง เป็นนักรบที่เข้มแข็งกล้าหาญ ซื่อตรง ชำนาญในการใช้ขวานใหญ่เป็นอาวุธ เดิมเป็นทหารอยู่ในบังคับบัญชาของเอียวฮอง ซึ่งตีจากลิฉูย กุยกีมาช่วยพระเจ้าเหี้ยนเต้คืนกลับพระนครลกเอี๋ยง โจโฉเห็นเป็นคนเก่ง ก็ให้หมันทองไปเกลี้ยกล่อมเอาตัวมาเป็นพวก และของให้ตัดศรีษะเอียวฮองมากำนัลด้วย ซิหลงยอมเข้าด้วยกับโจโฉ แต่ไม่ยอมทำร้ายเอียวฮองผู้เป็นนายเก่า โจโฉตั้งให้ซิหลงเป็นเจี้ยวอุ้ย (นายพัน) ก่อน ซิหลงก็ได้ออกศึกในบังคัญบัญชาของโจโฉหลายครั้ง ครั้งสำคัญที่สุด คือ การรบกับกวนอูที่เมืองอ้วนเซีย(หวั่นเฉิง) ความในสามก๊กว่า “กวนอูขี่ม้า ถือง้าวเข้ารบกับซิหลงได้ประมาณแปดสิบเพลง กวนอูชำนาญในขบวนรบหามีผู้ใดเปรียบมิได้ แต่ทว่าปวดไหล่ทั้งกำลังน้อย ซิหลงจึงต้านทานได้ ฝ่ายกวนเป๋งเห็นว่าบิดาป่วยอยู่ เกลือกจะสู้ซิหลงมิได้ จึงตีม้าล่อสำคัญให้ถอย” ชัยชนะครั้งนั้น ทำให้ซิหลงได้เลือนยศขึ้นเป็น อิ้วเจียงจวิน ( นายพลฝ่ายขวา ) เมื่อสุมาอี้ยกทัพไปปราบเบ้งตัดที่เมืองซงหยง ซิหลงเป็นกองทัพหน้าควบม้าพาทหารเข้าไปถึงคูเมือง ถูกทหารของเบ้งตัดระดมยิงด้วยเกาทัณฑ์ ถูกหน้าผากซิหลง พอกลับมาถึงค่ายก็สิ้นใจ ซิหลงตายเมื่ออายุ 59 ปี ศพฝังไว้ที่เมืองลกเอี๋ยง ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็น จ้วงโหว ( พระยา )


17. โจผี: เป็นบุตรชายคนโตของโจโฉ เกิดจากนางเปียนซี มีชื่อรองว่า จื่อหวน เกิด ณ เจี้ยวจวิ้น แห่งเดียวกัยโจโฉ เป็นคนทีไหวพริบดีอย่างพ่อ มีหัวเป็นกวี มีความรู้ทางด้านอักษรศาสตร์ ชำนาญในการขี้นม้ายิงเกาทัณฑ์และการใช้กระบี่ เป็นแม่กองร่วมกับโจสิดจัดสร้างปราสาทตั้งเซ็กไต๋ ( ข่งเช่ไถ ) ริมแม้น้ำเจียงโห ตามคำสั่งโจโฉ ออกศึกตั้งแต่อายุ 18 ปีเมื่อโจโฉยึดกิจิ๋วได้จากอ้วนเสี้ยว โจผีเห็นนางเจียนซี ภรรยาอ้วนฮี ( บุตรอ้วนเสี้ยว ) รูปงามยิ่งนัก ก็เอาไว้เป็นภรรยา เมื่อโจโฉสิ้นชีพแล้ว โจผีครองอำนาจในราชธานีสืบไป และได้โค้นล้มราชวงค์หั้นตั้งตัวเป็นกษัตริย์ราชวงค์วุย เมื่อปี 763 ( ค.ศ. 220 ) ตั้งฮูโต๋เป็นราชธานีก่อนแล้วย้ายไปลกเอี้ยง โจผีครองอำนาจได้ 7 ปี จึงสิ้นพระชนม์เมื่ออายุ 40 ปี แล้วได้รับการสถาปนาขึ้นเป็นอุ๋นหวงตี้ ( จักรพรรดิ ) พระศพฝังที่หยังหลิง มณฑลส่านซี


     18. เตียวเลี้ยว: เป็นชาวตำบลหม่าอี้ เมืองเอี้ยนเหมิน มณฑลซานสี มีชื่อรองว่า อุ๋นเหวี่ยน เดิมแซ่เน้ย์ แต่เพื่อหลบหนีศัตรู จึงเปลี่ยนเป็นแซ่เตียว เป็นนักรบผู้มีฝีมือยอดเยี่ยม ไม่ย่อท้อต่อความยากลำบาก ชำนาญในพิชัยสงคราม ซื่อตรง เข้าเป็นทหารของลิโป้ก่อน เมื่อลิโป้ถูกโจโฉประหารชีวิตแล้ว โจโฉเกลี้ยกล่อมเตียวเลี้ยวไว้เป็นพวก เตียวเลี้ยวก็ตกลง จึงได้รับยศทหารเป็นจงหลังเจี้ยง ( นายทหารองครักษ์ ) ทำการรบมีชื่อเสียงโด่งดังโดยรวดเร็ว เป็นที่ครั่นคร้านของฝ่ายตรงข้ามาก โจโฉจึงให้ครองเมืองหับป๋า ( เหอเฟย ) ซึ่งเป็นเมืองหน้าด่านสำคัญต่อกับกังตั๋ง ซุนกวนยกทหารสิบหมื่นมาโจมตี เตียวเลี้ยววางแผนยุทธศาสตร์อย่างแนบเนียน นำทหารแปดร้อยโจมตีซุนกวนแตกยับเยินที่สะพานเสียวเกียว ครั้งนั้น “ทหารเลวเมืองกังตั๋งกลัวฝีมือเตียวเลี้ยวมาก ถ้าเด็กร้องไห้มีผู้ขู่ออกชื่อเตียวเลี้ยว เด็กนั้นก็กลัวนิ่งอยู่” จึงได้ยศเป็นเฉียงเจียงจวิน ( นายพล ) ครั้นโจโฉตายแล้ว พระเจ้าโจผียกทัพไปรุกรานกังตั๋งอีก เตียวเลี้ยวร่วมทัพไปด้วยเสียทีถูกเตงฮอง แม่ทัพกังตั๋งยิงด้วยเกาทัณฑ์ถูกบั้นเอว ไปสิ้นใจที่ราชธานีเจียงตู และศพฝังไว้ ณ ที่นั้นด้วย ตายแล้ว ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็น กางโหว ( พระยา )


   19. เทียหยก:เป็นชาวอำเภอตงอา เมืองตงจวิ้น มณฑลชานตุง มีชื่อรองว่า จงเต๋อะ สูง 8 ฟุต 3 นิ้ว หนวดเครางาม แข็งแกร่ง แต่เจ้าอารมณ์ มักพูดขัดหูผู้อื่น มีความรู้ความสามาถดี เข้ารับราชการอยู่กับโจโฉตั้งแต่เริ่มตั้งตัวเป็นใหญ่ มีความชอบมากมายหลายครั้ง เป็นที่นับถือของโจโฉ ดำรงตำแหน่งอุ้ยอุ้ย ( นายทหารผู้ใหญ่ฝ่ายรักษาวัง ) จนตาย

      20. บิฮูหยิน: เป็นน้องสาวของบิต๊ก เป็นภรรยาน้อยของเล่าปี่ ไม่มีบุตรต่อกัน ในขณะที่โจโฉเข้าโจมตีแคว้นเกงจิ๋ว เล่าปีอพยพหนีพลัดกันกับลูกเมีย บิฮูหยินอุ้มอาเต๋า บุตรเล่าปี่ซึ่งเกิดจากนางกำฮูหยินภรรยาหลวงวิ่งหนี เผอิญถูกทวนแทงขา จึงได้ซ่อนตัวอยู่ที่ผนังตึกแห่งหนึ่ง จูล่งตามมาพบเข้า เชิญขึ้นม้า นางบิฮูหยินเกรงว่าจะไปไม่รอด และอาเต๋าจะพลอยเป็นอันตราย จึงมอบอาเต๋าให้จูล่ง แล้วกระโจนลงบ่อน้ำตาย เพื่อไม่ให้ถูกจับเป็นเมียของผู้อื่น จุล่งกลบบ่อแล้วพาอาเต๋าหนีรอดไปได้ ในประวัติศาสตร์จีน ไม่ได้เอ่ยถึงนางบิฮูหยินเลย สงสัยไม่มีตัวตนอยู่จริง

    21. ลิเตียน:เป็นชาวตำบลจวี้เอ่ย์ เมืองซานหยัง มณฑลเหอหนาน มีซื่อรองว่า มั้งเฉิง เป็นผู้มาเข้าช่วยโจโฉ ตั้งแต่โจโฉประกาศเรียกคนอาสาไปปราบตั๋งโต๊ะ เป็นคนสุภาพอ่อนโยน จนกลายเป็นคนอ่อนแอ ไม่แย่งความดีความชอบกับใครๆ มีความรู้ดี การศึกษามากทั้งการทหารและการปกครอง ได้ออกศึกเสมอ และได้ยศทหารเป็นพ้อหลู่เจียนจวิน เมื่อสิ้นชีพมีอายุ 36 ปี ได้รับประราชทานบรรดาศัดดิ์เป็นหมิ่นโหว ( พระยา )

     22. มอกาย: เป็นชาวผิวชิว เมืองเฉินหลิว ( ตันลิว ) มณฑลเหอหนาน มีชื่อรองว่า เสี้ยวเซียน เป็นคนสุภาพเรียบร้อย รักความเป็นธรรม มีเมตากรุณา มีความรู้ความสามารถสูง โจโฉเชิญตัวมารับราชการเป็นที่ปรึกษา ก็ตั้งอยู่ในความเทียงธรรม ถือประโยชน์ส่วนรวมเป็นที่ตั้ง จะคัดเลือกใครเข้ารับราชการ ก็สรรแต่คนดีมีความรู้ความสามารถจริงๆ ได้เลี้ยงบุตรของพี่ชาย ซึ่งกำพร้าพ่อแม่เหมือนบุตรของตัวเอง เมื่อโจโฉเสียกลจิวยี่ ฆ่าชัวมอกับเตียวอุ๋น ผู้ชำนาญในการเรือของแคว้นเกงจิ๋วเสียแล้ว ได้ให้มอกายกับอิกิ๋ม เป็นผู้ฝึกหัดทหารเรือแทน ตอนสุดท้าย ถูกคนกลั่นแกล้งใส่ร้าย จึงต้องไปอยู่บ้านเดิม เมื่อสิ้นชีวิตแล้ว ได้รับพระราชทานหีบศพและเงินผ้าไหว้ และลูกชายได้ดำรงตำแหน่งหลางจง

     23. ม้าเท้ง: เป็นชาวเมืองหลงซี ( เสเหลียง ) มณฑลการซุ มีฉายาว่ โซ้วเฉิง สืบสกุลมาจากม้าอ้วน ผู้ดำรงยศเป็นฟุปอเจียงจวินคนแรกของประเทศจีน ในฐานที่ยกทัพปราบภาใต้ (น่ำอวด ) สำเร็จ บิดาชื่อม้าซู้ สูง 8 ฟุต รูปร่างสง่าผ่าเผย กริยาสุภาพนิ่มนวล เป็นที่รักและเคารพของคนทั่วไป มีความสามารถในการปกครองทั้งฝ่ายทหารและผลเรือน ในฐานที่เป็นเจ้าเมืองเสเหลียง ยกทัพไปช่วยปราบตั๋งโต๊ะ และลิฉุย กุยกี ณ พระนครด้วย ครั้งโจโฉรุกรานพระเจ้าเหี้ยนเต้ ทำทีคล้ายจะแย่งราชสมบัติ ม้าเท้งตกลงเข้าร่วมกับตังสินจะโค้นโจโฉด้วยผู้หนึ่ง แต่ระหว่างที่มีการจับกุมกวาดล้างตังสินและพวกนั้น ม้าเท้งมิได้อยู่ในพระนคร จึงมิได้เป็นอันตราย ต่อมาโจโฉอาศัยกระแสรับสั่ง เรียกม้าเท้งเข้ามายังนพระนครฮูโต๋ ม้าเท้งพลาดท่า ถูกทหารโจโฉจับตัวได้ โจโฉจึงเอาตัวม้าเท้งไปประหารชีวิต ตำแหน่งสุดท้าย เป็น เจิงซีเจียงจวิน ( นายพล ) มีบรรดาศักดิ์เป็น หวยหลี่โหว ( พระยา )

     24. อ้วนถำ : เป็นบุตรชายคนโตของอ้วนเสี้ยว มีฉายาว่า เสียนซือ บิดาให้ไปกินเมืงเซียงจิ๋ว เมื่อโจโฉรุกรานมณฑลเหอเป่ย และอ้วนเสี้ยวตรอมใจตาย อ้วนถำกับอ้วนซงน้องคนเล็กแย่งกันเป็นใหญ่ในแคว้นกิจิ๋วแทนบิดา อ้วนถำสู้ไม่ได้ จึงเข้าสวามิภักดิ์ต่อโจโฉขอพึ่งบุญปราบอ้วนซง โจโฉก็ให้คำมั่นสัญญาว่าจะยกลูกสาวให้เป็นภรรยา แต่แล้วเมื่อโจโฉยึดแคว้นกิจิ๋วได้ทั้งหมด แล้วอ้วนซงหนีไปแล้ว อ้วนถำกลับเกิดความสำนึกว่า ไม่ควรยอมจำนนต่อโจโฉ จึงเตรียมสู้รบกับโจโฉอยู่ที่เมืองลำพี้ โจโฉตามไปปราบ รบพุ่งกันหลายคั้ง อ้วนถำเห็นว่าสู้ไม่ได้ จึงขอสวามิภักดิ์อีกครั้งหนึ่ง แต่โจโฉไม่ยอมรับในที่สุดโจหอง ทหารเอกโจโฉก็เอาง้าวฟ้นอ้วนถำหลายทีจนตกม้าตาย โจโจให้ตัดศรีษะเอาไปเสียบไว้ที่ประตูเมือง    25. แฮหัวตุ้น: เป็นชาวอำเภอเจี้ยว เมืองเพ่ยโก้วะ (ไพก๊ก ) มณฑลเจียงซู มีชื่อรองว่า เหวียนยั้ง เป็นผู้สืบสายโลหิตจากแฮหัวเอง ( เสี้ยโหวอิง ) บุคคลสำคัญสมัยต้นราชวงศ์หั้น เป็นคนดี มีความรู้ความสามารถ มีความซื่อสัตย์บริสุทธิ์ มีความประหยัดมัธยัสถ์ ไม่กอบโกยหาประโยชน์ใส่ตัว ฝึกการใช้ทวนและกระบองมาแต่เล็ก เมื่ออายุ 14 ปี เข้าเรียนวิชารบจากอาจารย์ วันหนึ่งมีคนมาพูดดูหมิ่นอาจารย์ แฮหัวตุ้นจึงฆ่าเสีย แล้วหนีไปซ่องสุมผู้คนอยู่ในป่าเขา เมื่อโจโฉประกาศเรียกคนอาสาสมัครไปปราบตั๋งโต๊ะ แฮหัวตุ้นนำกำลังมาร่วมกับโจโฉ หลังจากนั้นก็รับใช้โจโฉจนกระทั้งตาย ในการรบกับโกซุ่น นายทหารลิโป้ที่เมืองเสียวพ่าย โจเสง นายทหารอีกคนหนึ่งของลิโป้ ลอบใช้เกาทัณฑ์ยิงถูกตาซ้ายแฮหัวตุ้น ลูกเกาทัณฑ์ปักแน่น แฮหัวตุ้นร้องขึ้นด้วยเสียงอันดัง จึงชักลูกเกาทัณฑ์ออกมา เห็นลูกตาติดอยู่ปลายเกาทัณฑ์ก็ร้องว่า ลูกตานี้เป็นดวงแก้วอันประเสริฐ ไม่ควรจะทิ้งเสีย แล้วก็ดูดกลืนลูกตานั้นเข้าท้องไป พลางควบม้าเอาทวนแทงโจเสงตกม้าตาย ทัพโกซุ่นก็แตกพ่าย เป็นผู้ที่โจโฉเคารพมาก และให้ยศทหารเป็นต้าเจียงจวิน ( จอมพล ) เมื่อถึงแก่กรรมแล้ว ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นจงโหว ( พระยา )

    26. อิกิ๋ม: เป็นแม่ทัพของวุยก๊ก เป็นชาวจวี้ผิงไท่ซาน มณฑลซานตุง มีชื่อรองว่า อุ๋ยเจ๋อ เป็นทหารตลอดชีวิต รบทัพจับศึกมานานตั้ง 30 ปี เคร่งครัดต่อระเบียบวินัยมากแต่มีนิสัยชอบริษยาเพื่อน ผู้ใต้บังคับบัญชาไม่ชอบ โจโฉให้เป็นแม่ทัพไปปราบกวนอู เจ้าเมืองเกงจิ๋ว ไปตั้งทัพที่ทุ่งจันเคา ( เจิงโข่วชวน ) เหนือเมืองฮวนเสีย ฝนตกน้ำท่วม หนีไม่รอดถูกกวนอูจับได้ ก็ยอมสวามิภักดิ์ต่อกวนอู ครั้นกวนอูตายแล้ว ซุนกวนปล่อยตัวกลับไปวุยก๊ก โจผีผู้ครองเมืองต่อจากโจโฉ ไม่ชอบนิสัยนี้ จึงให้เขียนรูประจานไว้ที่ผนังที่ฝังศพของโจโฉ เป็นรูปอิกิ๋มกลัวตาย กราบไหว้กวนอูอ้อนวอนขอชีวิต แล้วให้อิกิ๋มอยู่เฝ้าที่ฝังศพแห่งนั้น อิกิ๋มมีความละอาย ไม่ช้าก็ตรอมใจตาย


    27. แฮหัวเี๋อี๋ยน: เป็นน้องร่วมแซ่ของแฮหัวตุ้น มีชื่อรองว่า เหมี้ยวฉาย เป็นคนเข้มแข็ง ซื่อสัตย์ และกล้าหาญในการรบ เมื่อโจโฉประกาศเรียกคนอาสาสมัครไปปราบตั๋งโต๊ะ ได้มาสมัครพร้อมกับแฮหัวตุ้นพี่ชาย และรับใช้โจโฉด้วยความซื่อสัตย์ตลอดชีวิต โดยเหตุที่โจโฉเป็นบุคคนในแซ่แฮหัว ( เสี้ยโหว ) มาแต่เดิม จึงมีความสัมพันธ์ฉันพี่น้อยอยู่กับแฮหัวตุ้น กับ แฮหัวเอี๋ยนด้วย แฮหัวเอี๋ยนชำนาญในการขว้างมีด ได้ยกกำลังไปปราบพวกเจี๋ยง จนมีความดีความชอบ ได้เลื่ยนยศเป็นเจิงซีเจียงจวิน ( นายพล ) ตั้งกองรักษาเสบียงอยู่ที่เขาเตงกุนสัน มณฑลส่านซี เล่าปี่จึงให้ฮองตงไปโจมตีทำลายที่มั่นที่เขานั้นเสีย ทั้งสองฝ่ายรบพุ่งกันอยู่ช้านาน ในที่สุดแฮหัวเอี๋ยนพลาดท่า ถูกฮองตงเอาดาบฟันศีรษะขาด เมื่อตายแล้วได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นหมิ่นโหว ( พระยา ) มีบุตร 4 คน คือ แฮหัวป๋า แฮหัวหุย แฮหัวฮุย และ แฮหัวโห

     28. อ้วนเสี้ยว:  เป็นชาวอำเภอยู่หยัง เมืองยู่หนาน มณฑลเหอหนาน มีชื่อรองว่า เปิ่นชู เป็นเชื่อสายขุนนางเก่าแก่ถึงสี่ห้าชั่วคน เป็นผู้มีร่างสูงใหญ่ ท่าทางองอาจผึ่งผาย ปรกติเป็นคนสุภาพเรียบร้อย จิตใจกว้างขวาง เสียใจหรือดีใจไม่ปรากฏออกนอกหน้า แต่เป็นคนขึ้ระแวง มีความอิจฉาริษยา ชำนาญในพิชัยสงคราม แต่บกพร้องในการตัดสินใจ ไม่รู้จักวิธีเลี้ยงใจคน เป็นผู้เข้ารวมกับโฮจิ๋นขจัดอิธิพลของขันที่ทั้งสิบสมัยพระเจ้าเลนเต้ แล้วผิดใจกับตั๋งโต๊ะ ในเรื่องถอดหองจูเปียนออกจากราชสมบัติ จึงหนีไปอยู่กิจิ๋ว แล้วได้รับแต่งตั้งเป็นเจ้าเมืองปุดไฮ ไม่ช้าก็เป็นผู้นำทัพเมืองต่างๆ เข้าตีตั๋งโต๊ะที่ลกเอี๋ยง แต่ควบคุมกันไม่ติดจึงทำการไม่สำเร็จ หวนกลับไปยึดแคว้นกิจิ๋วไว้ในอำนาจทั้งหมด และตั้งตัวเป็นใหญ่ขึ้นที่มณฑลเหอเป่ย ครั้นโจโฉเป็นใหญ่ขึ้นในแผ่นดิน อ้วนเสี้ยวไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจ จึงเกิดรบกันเป็นศึกใหญ่ อ้วนเสี้ยวเสียทีโจโฉที่กัวต๋อ ( กวนตู้ ) เป็นความปราชัยอย่างย่อยยับ นับแต่นั้นก็ชาตาตก เสียแผ่นดินแก่โจโฉเป็นลำดับ ในที่สุดตรอมใจตายที่กิจิ๋วนั้นเอง มีบุตร 3 คน คือ อ้วนถำครองเมืองเซียงจิ๋ว อ้วนฮีครองเมืองอิวจิ๋ว อ้วนซงครองพระนคร



ขอขอบคุณข้อมูลดีๆจาก: http://www.thaisamkok.com/category-4-ตัวละครสามก๊ํ๊กฉบับวรรณกรรม.html

ดูดวงความรัก ราศีมังกร (มกราคม-เมษายน 2560)

ราศรีมังคร ไม่ค่อยเปลี่ยนใจไม่เจ้าชู้ ชอบอยู่นิ่งๆ เฉยๆ ขยับช้ามีความเป็นมังกรสูง

ดูดวงความรัก ราศีธนู ( มกราคม-เมษายน 2560)

ชาวราศรีธนู รักอิสระ ชอบการท่องเที่ยว มีปรัชญาในชีวิต

ขอวอน

เนื้อเพลง: ขอวอน 2 (Together II)
ศิลปิน: Somkiat (สมเกียรติ)
อัลบั้ม: _Sara

ขอวอน ดาวที่คอยส่อง
ลมที่พัดโชยมา พาให้ฉันได้ยิน
ว่าเสียงเพลง ที่หมู่นกได้กล่อมเกลา
คืนที่ฉันช่างพร่างพราว อย่าจากไปโดยพลัน

อยู่ด้วยกันให้นาน ให้เราอยู่ใกล้กัน
ส่งสัมผัสถึงกัน จวบจนข้ามคืนนี้ ได้ร่วมสุขสักที

ขอบคุณโลกนี้ ที่ได้ส่งคนในฝันให้กับฉัน
ขอบคุณอีกครั้ง ที่ทำให้พบรักที่ยิ่งใหญ่
ฉันไม่เคยพบเจอใคร ที่เข้ามาทั้งหัวใจ
เธอคือคน คนนั้น ที่อยู่เคียงข้างกัน
แค่มีเธอที่เข้าใจ ฉันไม่เคยต้องการใคร แค่เธอเท่านั้น

ผืนทราย ยามนภาส่อง
หยาดละอองพริ้งพราว มันช่างเอ็นดู
หากแสงดาว สกาวเช่นดังดอกไม้
เธอที่ช่างพร่างพราว อย่าจากไปโดยพลัน

อยู่ด้วยกันให้นาน ให้เราอยู่ใกล้กัน
ส่งสัมผัสถึงกัน จวบจนข้ามคืนนี้ ได้ร่วมสุขสักที

ขอบคุณโลกนี้ ที่ได้ส่งคนในฝันให้กับฉัน
ขอบคุณอีกครั้ง ที่ทำให้พบรักที่ยิ่งใหญ่
ฉันไม่เคยพบเจอใคร ที่เข้ามาทั้งหัวใจ
เธอคือคน คนนั้น ที่อยู่เคียงข้างกัน
แค่มีเธอที่เข้าใจ ฉันไม่เคยต้องการใคร แค่เธอเท่านั้น

ขอบคุณโลกนี้ ที่ได้ส่งคนในฝันให้กับฉัน
ขอบคุณอีกครั้ง ที่ทำให้พบรักที่ยิ่งใหญ่
ฉันไม่เคยพบเจอใคร ที่เข้ามาทั้งหัวใจ
เธอคือคน คนนั้น ที่อยู่เคียงข้างกัน
แค่มีเธอที่เข้าใจ ฉันไม่เคยต้องการใคร แค่เธอเท่านั้น

เท่าเดิม - ลาบานูน

ฉันก็เดิมๆ ไม่ได้เจอไม่ได้รักใคร มีเสียงเพลงปลอบหัวใจให้พ้นวันต่อวัน

เนื้อเพลง เท่าเดิม

เพลง เท่าเดิม
ศิลปิน ลาบานูน
อัลบั้ม สยามเซ็นเตอร์

ฉันรู้ว่าเธอยังห่วงใย ฉันรู้ว่าใจเธอยังสั่น
ฉันรู้ว่าเธอไม่ต้องการทำให้เรื่องของเราลงเอยแบบนี้
ถึงแม้มันลำบากใจ เธอก็ต้องไปอยู่ดี
วิธีเช็ดน้ำตาที่เธอมี คิดซะว่าจะเจอคนดีกว่าอย่างฉัน
ไม่คิดกังวลอะไรเดินไปตามที่เธอฝัน

ฉันอยู่ตรงนี้ได้ไม่ต้องเป็นห่วงกัน
เมื่อก่อนไม่มีใครฉันก็เคยผ่านมา
เธอ...พบคนที่ใช่ของไปดีเถอะหนา
หากเจ็บอีกนานแต่ว่าฉันคงไม่เป็นไร
เคยมีตัวคนเดียวก็แค่มีเท่าเดิม ก็แค่ไม่เหลือใคร

คนเราจะมีสักกี่ครั้ง ได้เดินบนทางที่ตรงใจ

เธอจะมาลาแล้วก้าวไปเจอและได้อะไรดีๆ กว่ากัน
อย่างคิดกังวลอะไรเดินไปตามที่เธอฝัน

ฉันอยู่ตรงนี้ได้ไม่ต้องเป็นห่วงกัน
เมื่อก่อนไม่มีใครฉันก็เคยผ่านมา
เธอ...พบคนที่ใช่ของไปดีเถอะหนา
หากเจ็บอีกนานแต่ว่าฉันคงไม่เป็นไร
เคยมีตัวคนเดียวก็แค่มีเท่าเดิม ก็แค่ไม่เหลือใคร

เปลี่ยนใจเธอไม่ได้ ไม่ฝืนใจกัน ก็ทิ้งกันไป
หากทำใจได้ยาก คงไม่เป็นไร แค่เสียเธอไป

ฉันอยู่ตรงนี้ได้ไม่ต้องเป็นห่วงกัน
เมื่อก่อนไม่มีใครฉันก็เคยผ่านมา
เธอ...พบคนที่ใช่ของไปดีเถอะหนา
หากเจ็บอีกนานแต่ว่าฉันคงไม่เป็นไร
เคยมีตัวคนเดียวก็แค่มีเท่าเดิม ก็แค่ไม่เหลือใคร