ความรัก ความอดทน และคนร่วมทาง
"ความรัก"
ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่มนุษย์มีอยู่มากมายราวกับว่าจะไม่มีวันหมด
แต่ สิ่งที่มนุษย์มีอยู่จำกัด จนดูเหมือน คับแคบเห็นแก่ตัว
ก็คือ "ความอดทน"
ยิ่งรักมากก็ยิ่งต้อง "อดทน" กับปัญหาต่าง ๆ
เพื่อ รักษาความรักนั้นไว้ให้ยั่งยืน
แต่ในทิศทางตรงกันข้าม
เมื่อใดที่สิ้นรักเมื่อนั้น "ความอดทน" ก็หามีไม่
สิ่งใดที่เคยทนได้ ก็ กลับแปรเปลี่ยนไป
สิ่งใดที่เคยเห็นดี เห็นชอบ กลับกลายเป็นขวางหูขวางตา
ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายหนึ่งกระทำต่อตนอย่างเสมอต้นเสมอปลาย
ท้ายที่สุดเราเป็นฝ่ายทอดทิ้งให้ความรักนั้นต้องจบลง
บางครั้งความรักนั้นอาจจบลง
ทั้ง ๆ ที่ความรู้สึกรักของเรายังมีอยู่เต็มหัวใจ
เพียงแต่การถูกกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จนกระทั่ง "ความอดทน" บอกให้เราต้องไป...
ไปทั้งที่ยัง "รัก"
เพราะหากรักแล้วต้องเจ็บ ต้องช้ำ ทางเลือกที่ดีที่สุดก็น่าจะหมายถึง
"การจากไปในวันนี้ เพื่อที่จะเข้มแข็งและลุกขึ้นได้ใหม่ในวันข้างหน้า"
อย่างนั้นมิใช่หรือ
"หากรักแล้วต้องร้องไห้ไปตลอดชีวิต
ตนขอเลือกที่จะร้องไห้สองสามวันแล้วยิ้มไปตลอดชีวิตที่ดีกว่า"
สุดท้ายก็ขั้นอยู่กับตัวเองแล้วล่ะนะ
ว่าจะร้องไห้ไปตลอดชีวิต หรือร้องไห้แค่วันนี้แล้วยิ้มไปตลอดชีวิต
ชีวิตเรา ๆ สามารถเลือกเองได้จริงมั้ย?
"คนร่วมทาง"
คนเรา คบหา ร่วมทางกัน มีค่าตรงที่ รู้จักกัน
คนเรา รู้จัก คุ้นเคยกัน มีค่าตรงที่ รู้ใจกัน
คนเรา รู้ใจกัน แล้วจากกัน มีค่าตรงที่ อยู่ในความทรงจำที่ดีของกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น