โลกออนไลน์

ในพื้นที่บนโลกออนไลน์

เราไม่ใคร่ ที่จะให้ใครได้รู้จักตัวตนของเราสักเท่าไหร่

เมื่อวาน..ได้คุยกับพี่คนหนึ่ง

เราต่างพบว่า ปีที่ผ่านมา เป็นปีที่ได้พบปะ และสัมผัสกับผู้คนมากขึ้น

เราเชื่อในเรื่องราวของความสัมพันธ์ 

#หลายคนคือคนแปลกหน้าที่คุ้นเคย

เราชอบความห่วงใย ที่ถูกส่งผ่านมาหา จากคนที่ไม่รู้จักกัน

ความรู้สึกนั้น  เหมือนถูกโอบกอดจากข้างหลัง

เวลาที่เราได้รู้จักใครสักคน เราให้ใจ เราให้ความรู้สึกไปทั้งใจ

ไม่คาดหมาย ไม่คาดหวัง ไม่ได้ต้องการการตอบรับอะไร 

เราไม่เคยมีคำถาม เราไม่เคยถามว่าคุณจะเป็นอะไร ยังไง

เพราะเรา ไม่เคยอยากจะรู้จัก ว่าคนรู้จักของเรานั้นเป็นใคร

เราอยากรู้จักคุณ แค่ที่เรามองเห็น และเป็นคุณแบบที่เรามอง

ไม่ต้องเหนื่อย กับการเป็นปลาวาฬตัวใหญ่ หรือกลายร่างไปเป็นมดตัวน้อย

เมื่ออยู่กับเรา ก็ถอดหัวโขน โยนทิ้งไป ใส่รองเท้าแตะ ก็ได้นะ ถ้ามันจะทำให้คุณสบายใจขึ้น 

นั่งลง จิบชา กาแฟ แล้วฟังเพลงด้วยกัน หรือจะฟังเราบ่นก็ตามแต่ใจ..แฮร่

บางที

เราก็เหนื่อยกับความเป็นไปรอบตัว 

ขยับซ้ายก็โดนบาด ขยับขวาก็เจ็บปวด

อยู่ในภาวะที่ก้าวไปไม่ได้ 

ถอยหลังไม่ได้... เหมือนไม่มีทางใดให้เดิน

จะยืนเฉย ๆ มันก็หอกทิ่มแทง

ให้ขยับก้าวเดินไปด้านไหนสักทิศทาง

นั่น ทำให้เราปวดร้าวมากเกินไป 

จนรู้สึกอยากกลับเข้ามุมตัวเองอีกที