ฝากจดหมายถึงคนบนฟ้า
เมื่อก่อนหนูไม่เข้าใจในสิ่งที่แม่พูดและพยายามจะโต้งเถียง
ประโยคที่ว่า
ทำไมลูกแม่ไม่เป็นเหมือนลูกบ้านอื่นๆ เค้าบ้าง
กลับโต้เถียงกลับว่า
ลูกบ้านอื่นเค้าดีกว่าลูกเราอย่างไง แม่
บ้านเรา ถึงแม้เราจะไม่มีพ่อ แต่ลูกแม่ทุกคนก็ได้ดีกว่าลูกบ้านอื่นๆ
ทั้งๆ ที่โดนดูถูกมาตลอดชีวิต
แม่เหมือนกลืน กลั้น น้ำตาไว้
นัยยะ ของความหมาย วันนั้น ไม่เข้าใจ
วันนี้มันเข้าใจ
แม่แค่อยากเป็นเหมือนบ้านอื่นๆ ที่ครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้า เย็นมากินข้าวด้วยกัน
หัวเราะด้วยกัน เหมือนลูกบ้านอื่นทั่วไป
ไม่ใช่อยากได้ลูกเก่ง ที่วันเสาร์ อาทิตย์ หรือ
แทบไม่มีเวลาว่างกลับมากินข้าวกับแม่เลย
แม่คงเหงามาก
ลูกพอเรียนจบ ต่างคนก็ต่างทำงาน ตามหาความฝันของตัวเอง
ยิ่งเราแล้ว ยิ่งไปกันใหญ่ ทำงานวันหนึ่งหลายที
แทบไม่มีเวลาให้เค้าเลย
ขอโทษนะแม่
ขอโทษที่ไม่ได้ทำหน้าที่ลูกที่ดีพอ
ขอโทษที่ไม่ได้ดูแลแม่อย่างที่แม่อยากให้ดูแล
ขอโทษที่ไม่ได้กลับไปนอนบ้านเลย
ขอโทษที่ออกมาอยู่ข้างนอกตามลำพังเพียงคิดว่า มันยังอีกไกล รอ
ให้มีทุกอย่างแล้วจะกลับไปอยู่กับบ้าน
พอมีทุกอย่างก็ไม่เคยกลับ...กับมีความคิดที่อยากได้เรื่อยๆ
#คนเรามีบ้านหลายหลังก็อยู่ได้ทีละหลัง
#มีรถหลายคันก็ใช้ได้ทีละคัน
#ที่สำคัญคนเราเก่งแค่ไหนก็กินข้าวได้ทีละคำ
วันนี้สำนึกแล้ว สำนึกในคำว่าพอเพียง พออยู่
ไม่ต้องดิ้นร้น ไขว่ขว้าอะไรมากนักหรอก
#แต่กว่าจะรู้สึก
แม่ก็ต้องใช้ทั้งชีวิตและลมหายใจของแม่เพื่อสอนคำนี้
#อย่าลืมกันนะแม่ชาติหน้ามีจริงหนูจะชดใช้ให้แม่ทั้งหมด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น