เคยคิดกันบ้างมั้ย

เคยคิดกันบ้างมั้ยว่า..


.. กับการที่จะเลือก "รัก" ใครสักคนอยู่อย่างนี้ไปเรื่อย ๆ
แม้รู้ดี ว่า ไม่มีคำว่า "อนาคต" ร่วมกัน.. มองไม่เห็นปลายทางนั้นแม้แต่น้อยนิด..
การ ได้รักใครสักคน.. มันทำให้เรามีกำลังใจอยู่บนโลกนี้ต่อไป..
การได้ คอยดูแลเค้าบ้าง ในบางครั้งที่ได้พบเจอ.. มันก็มีความสุขดีเหมือนกัน
การ ได้มองเห็นกันและกันในสายตา แค่ช่วงเวลานึง.. ก็ทำให้เรามีความสุขดีไม่ใช่เหรอ
การได้พูดคุยเพียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็พอแล้ว สำหรับเรา..
ถ้าเราคิดว่าเราต้อง การเพียงแค่นี้.. เราก็น่าจะพอใจกับสิ่งที่เห็น ที่เป็นอยู่..
..
เพียง แค่ให้เค้าได้รู้ว่า เรายังอยู่ตรงนี้..
เมื่อเค้าหันกลับมา..
ก็ยังมีเรานั่งรออยู่เงียบ ๆ
อยู่ในมุมของเรา…อย่างไม่ร้องขอใด ๆ ทั้งสิ้น.


ขอเพียงแค่.. เค้ารับรู้ ว่ายังมีเราอยู่ตรงนี้ ก็พอ…
เหมือนเส้นขนาน 2 เส้น.. ที่ไม่มีวันบรรจบกันได้..


.. ทำได้แค่ ตีคู่เส้นขนานกันไปอย่างนี้
แต่ยังมองเห็นกันและกันได้เสมอ..
คิด อย่างนี้ มันทำให้เจ็บปวดน้อยลง.. ดีมั้ยนะ..
เพราะจะตัดใจให้เลิก รัก มันทำให้ทุรนทุรายมากขึ้น..

เราเลือกอย่างนี้คงจะดีสำหรับเรา..
หรือเปล่าก็ไม่รู้..
เพราะเราอ่อนล้าเกินไป..
ที่จะออกไปพบกับสิ่งใหม่ ๆ คนใหม่..
และเริ่มต้นกันใหม่..